ജോണിവാക്കർ (1992) - ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട മലയാള സിനിമ

ജോണിവാക്കർ (1992)

തിരക്കഥ: രഞ്ജിത്ത്, സംവിധാനം: ജയരാജ്

കാസ്റ്റ്: മമ്മൂട്ടി (ജോണി വർഗ്ഗീസ്), നീലകണ്ഠൻ നടരാജൻ (കുട്ടപ്പായി), ജീത്ത് ഉപേന്ദ്ര (ബോബി), രഞ്ജിനി (മൃദുല), റാണി (ചാന്ദ്നി), കമൽ ഘോർ (സ്വാമി), ഗോപാൽ പൂജാരി (ഡീഡി) 

ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട മലയാള സിനിമ ഏതാണെന്ന ചോദ്യം പലപ്പോഴും കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഫേവറിറ്റുകൾ നിരവധിയുണ്ട്. പക്ഷേ, ഇത്രയും ഇമോഷണലി കണക്റ്റ് ആയ, രസിപ്പിച്ച, നൊമ്പരപ്പെടുത്തിയ, റിപ്പീറ്റ് വാച്ച് ചെയ്ത മറ്റൊരു സിനിമയില്ല. കുറെ ചിരിപ്പിച്ച്, നല്ല ഉഗ്രൻ പാട്ടുകൾ കൊണ്ട് രസിപ്പിച്ച്, മലയോരത്തെ ബംഗ്ലാവിലെയും, ബാംഗ്ലൂരിലെയും ലൈഫ് സ്റ്റൈലുകൾ കാണിച്ച് കൊതിപ്പിച്ച്, അന്ന് വരെ കാണാത്ത തരം വില്ലന്മാരെ കൊണ്ട് വന്ന് പേടിപ്പിച്ച്, അവസാനം ഒരുപാട് വേദനിപ്പിച്ച് കൊണ്ട് തീരുന്ന അതിഗംഭീര സിനിമയാണ് എനിക്കിത്. മറ്റൊരു കണക്ഷനുമുണ്ട്. ബന്ധുക്കളും, ഫാമിലി ഫ്രണ്ട്സുമൊക്കെ വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ, ഇതിലെ "ശാന്തമീ രാത്രിയിൽ" എന്ന പാട്ടിനാണ് എന്റെ വീട്ടുകാർ 4 വയസ്സുകാരനായ എന്നെക്കൊണ്ട്  സ്ഥിരം ഡാൻസ് കളിപ്പിച്ച്, വിരുന്നുകാരെ എന്റർടെയിൻ ചെയ്യിച്ചിരുന്നത്. ഞാൻ ആ കാലത്തെ കുടുംബത്തിലെ പ്രധാന ഐറ്റം ഡാൻസർ ആയിരുന്നു.  

മലയാളസിനിമയിൽ അന്നോളം കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത മേക്കിങ് സ്റ്റൈൽ തന്നെയായിരുന്നു ആ സിനിമയുടെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രത്യേകത. ലൊക്കേഷൻ എസ്റ്റാബ്ലിഷിംഗും, സിനിമാറ്റോഗ്രഫിയും, കളർടോണും, മ്യൂസിക്കും, എഡിറ്റിങ്ങും എല്ലാം ഉഗ്രനാണ്. ആകെ മൊത്തത്തിൽ അത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത തരം, വല്ലാത്തൊരു സ്റ്റൈലും മൂഡുമാണ് ഈ സിനിമക്ക്.  

മമ്മൂട്ടി സർ ജോണി വർഗീസ് ആയിട്ട് അങ്ങ് തകർത്തു കളഞ്ഞു. പുള്ളിയുടെ ലുക്ക്‌സും കോസ്റ്റ്യൂംസും എനർജിയും പെർഫോമൻസും എല്ലാം വേറെ ലെവൽ ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തെ ഏറ്റവും സുന്ദരനായി കണ്ട സിനിമകളിൽ ഒന്നുമാണ് ഇത്. അനിയനും കൂട്ടുകാർക്കും ഒപ്പമുള്ള കാമ്പസ് സീനുകൾ ഒക്കെ നല്ല ഓളം ആയിരുന്നു. ഇമോഷണൽ സീൻസ് ഒക്കെ കിടു. പുള്ളിയുടെ ഫൈറ്റുകളും, ലൈറ്റ് ഡാൻസ് സ്‌റ്റെപ്സും എല്ലാം നല്ലതായിട്ട് വന്നു ഇതിൽ.

പേഴ്സണലി, മ്യൂസിക് കൊണ്ട് ഇത്രയും അടുപ്പം തോന്നിയ വേറൊരു മൂവി ഇല്ല. ഏത് പാട്ടാണ് ഏറ്റവും മികച്ചതെന്ന് പറയാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. "ചാഞ്ചക്കം തെന്നിയും" എന്ന പാട്ട് ബിജിഎം ആയിട്ട് പല സീനുകളിലും സ്ലോ ആയിട്ട് പ്ലേ ചെയ്യുന്നത് ഒക്കെ വല്ലാത്തൊരു ഫീൽ ആയിരുന്നു. ആ കാലത്ത് ഏറ്റവും ഇഷ്ടം തോന്നിയത് "ശാന്തമീ രാത്രിയിൽ" എന്ന പാട്ടിനോടായിരുന്നു. ഇപ്പോ കൂടുതൽ ഇഷ്ടം തോന്നുന്നത്, "മിന്നും പളുങ്കുകൾ" എന്ന പാട്ടിനോടാണ്. ബോബി, ചാന്ദ്നിയോട് പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യുന്ന രംഗത്തിലെ ലൊക്കേഷനും, മേക്കിങ്ങും ബിജിഎമ്മും ഒക്കെ വേറെ ലെവലാണ്.

ജോണിയുടെ, നാട്ടിലെ നിത്യജീവിതത്തിൽ നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങളും, ബോബിയും കൂട്ടരുമായിട്ടുള്ള കോളേജ് സീനുകളും, കറക്കവും, ഇടയ്ക്ക് വന്ന് പോകുന്ന HC പൈലോ (ജഗതി), പിന്നെ ചൊറിയൻ ലെക്ച്ചറർ ആയ മണിയൻ പിള്ള രാജുവിന്റെ കഥാപാത്രം തുടങ്ങിയവരുടെ രംഗങ്ങളും ഒക്കെ രസമാണ്. റൊമാൻസ് പോർഷൻസും നന്നായി എടുത്തു. എടുത്തു പറയേണ്ടത് കുട്ടപ്പായി എന്ന, ജോണിയുടെ ജോലിക്കാരന്റെ കഥാപാത്രമാണ്. അപാര ബോണ്ടിങ് ആണ് അവർക്കിടയിൽ. കുട്ടപ്പായിയുടെ ലോയാലിറ്റിയും കെയറും നമുക്ക് ശരിക്കും ഉള്ളിൽ തട്ടും.

സിനിമയുടെ ലൊക്കേഷൻ, ഒരു സിനിമയുടെ സ്വഭാവവുമായി എത്രത്തോളം ചേർന്നു നിൽക്കും എന്നതിന്റെ നല്ലൊരു ഉദാഹരണമാണ് ജോണിവാക്കർ. ജോണി താമസിക്കുന്ന മലയോരത്തെ ബംഗ്ലാവും (തിരുനെൽവേലി ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ലൊക്കേഷൻ), അവിടത്തെ പുള്ളിയുടെ ലൈഫ് സ്റ്റൈലും തരുന്നൊരു ഫീലുണ്ട്, കൊതിച്ചു പോകും. പിന്നെ, 1990 കളിലെ ബാംഗ്ലൂർ. ആ സിറ്റിയോട് ഒരു പേടി കലർന്ന ആരാധനയാണ് ആ സിനിമ കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയത്. പബ്ബുകളും, നൈറ്റ് ക്ലബ്ബുകളും, ഡ്രഗ്ഗ് പെഡലിംഗും, ഷേഡി ആയിട്ടുള്ള നഗരപ്രദേശങ്ങളും ഒക്കെ മലയാളസിനിമയിൽ ആദ്യമായിട്ട് വൃത്തിയായിട്ട് അങ്ങ് കാണിച്ചു.  ഇപ്പോൾ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടതും ഒരുവിധം നല്ല പരിചയമായതുമായ നഗരങ്ങളിലൊന്നാണ് ബാംഗ്ലൂർ. ഇപ്പോഴും അവിടെ പോകുമ്പോൾ, ജോണിവാക്കറിൽ കണ്ട സ്ഥലങ്ങളും, വഴികളും, കെട്ടിടങ്ങളുമൊക്കെ ഒരു നൊസ്റ്റാൾജിയ പോലെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വരാറുണ്ട്.   

വില്ലൻ കാരക്ടേഴ്‌സ് - ഡീഡി (ഗോപാൽ പൂജാരി) & സ്വാമി (കമൽ ഘോർ) സിനിമയെ ഒരുപാട് എലിവേറ്റ് ചെയ്തു. വില്ലത്തരങ്ങൾക്ക് ഒക്കെ പുതിയ ഒരു മാനം തരുന്നുണ്ട്, ആ സിനിമ. വില്ലന്മാരുടെ പല ചെയ്തികളും വളരെ ഡിസ്റ്റർബിങ് & സ്‌കേറി ആയിരുന്നു. പിന്നെ പലരും ധരിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നത് പോലെ, ആ സ്‌കേറി ബിജിഎം സ്വാമിയുടേതല്ല, ഡീഡിയുടേതാണ്, പ്രത്യേകിച്ചും കുരിശു വെച്ച ആ ബ്ലാക്ക് കാറിൽ വരുമ്പോൾ. സ്വാമിക്ക് വേറൊരു ബിജിഎം ആണ്.

സെമിത്തേരിയുടെ അടിയിൽ താവളം ഒരുക്കിയ വില്ലൻ ഒക്കെ അപാര വെറൈറ്റി ആയിരുന്നു. അത് പോലെ, ചെലപ്പോൾ അധികം ആരും ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു വസ്തുത ഉണ്ട്. കോളേജിൽ ഒക്കെ ഭീതി സൃഷ്ടിച്ചു വിലസി നടക്കുന്ന വില്ലൻ കഥാപാത്രം സ്വാമിക്ക്, മെയിൻ വില്ലനായ ഡീഡിയുടെ സങ്കേതത്തിന്റെ അകത്തേക്ക് പ്രവേശനം പോലുമില്ല. ഡീഡിയുടെ അനുയായികളിൽ ഒരാൾ ചെന്ന് സ്വാമി പറയുന്നത് കേട്ട്, ഡീഡിക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ആൻറ്റഗോണിസ്റ്റ് ഹൈറാർക്കി ഒക്കെ ചുമ്മാ നൈസ് ആയിട്ട് അങ്ങ് വർക്ക് ചെയ്തു അവിടെ.

സെക്കൻഡ് ഹാഫിന്റെ പകുതി മുതൽ പിന്നീട് ദുരന്തപ്പെരുമഴ ആണ് സിനിമയിൽ. ജോണിയുടെ മാറാരോഗവും, അനിയന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണമൂലമുണ്ടാകുന്ന പ്രശ്നങ്ങളും, പിന്നീട് പ്രതിനായക കഥാപാത്രങ്ങളുടെ തുടരെ തുടരെയുള്ള ആക്രമണങ്ങളുടെ ബാക്കിപത്രങ്ങളുമൊക്കെ ഹൈലി ഇമോഷണൽ ആണ്. കണ്ട് ഇഷ്ടപ്പെട്ട് ഒരുപാട് അടുത്തുപോയ എന്തോ ഒന്ന്, ഓരോ ഓരോ അടരുകളും കൊഴിഞ്ഞു പോയി ഒന്നുമല്ലാതാകുന്ന ഫീലാണ് നമുക്ക് കിട്ടുക. ക്ലൈമാക്സ് ഭയങ്കര ട്രാജിക്ക് ആണ്, പെയിൻഫുൾ ആണ്. എല്ലാം എരിഞ്ഞൊടുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞ ശേഷം, അവസാനം വീണ്ടും ഒരു ദൈന്യത നിറഞ്ഞ കാഴ്ച്ചയുണ്ട്. കണ്ട് തന്നെ ഫീൽ ചെയ്യണം. ക്ലൈമാക്സിലെ ഹെവി ഇമോഷണൽ എലമെന്റിനെ കുറിച്ച് കേട്ടിട്ട് പലരും ആ കാലത്ത് സിനിമ കാണാൻ പോയില്ലാ എന്നും, കണ്ടവർ റിപ്പീറ്റ് ചെയ്തില്ലാ എന്നും വായിച്ചറിവുണ്ട്.

ട്രിവിയ: സിനിമയുടെ ബാക്കി എല്ലാം സെറ്റ് ആയ ശേഷവും, സ്വാമി എന്ന കാരക്റ്റർ മാത്രം ഫൈനലൈസ് ആകാതെ ഇരുന്നപ്പോൾ, ബാംഗളൂരിലെ ഒരു പബ്ബിൽ വെച്ച്, രഞ്ജിത്ത് സാറും  ജയരാജ് സാറും, ഏകദേശം സിനിമയിൽ കാണുന്ന അതേ കോലത്തിൽ തന്നെ കമൽ ഘോറിനെ കണ്ടെന്നും, അവർ അപ്പോൾ തന്നെ പോയി സംസാരിച്ച് അദ്ദേഹത്തെ സ്വാമി ആയിട്ട് കാസ്റ്റ് ചെയ്‌തെന്നും, ഒരു ആർട്ടിക്കിളിൽ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. ജയരാജ് സാറിന്റെ അടുത്ത സിനിമയായ ഹൈവേയിലും, അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു വേഷം നൽകുകയുണ്ടായി.

അടിക്കുറിപ്പ്: ജയരാജ് ഒരു ജിന്നാണ്. ലെജിറ്റിമേറ്റ് ജീനിയസ് ഡയറക്റ്റർ. വെർസാറ്റിലിറ്റി ആണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മെയിൻ. ഏത് ജോണർ ആണ് പുള്ളിയുടെ ഫോർട്ട് എന്ന് നമുക്ക് പറയാനേ ഒക്കില്ല. ജോണിവാക്കറും ഹൈവേയും എടുത്ത അതേ ജയരാജ് തന്നെയാണ് ദേശാടനവും പൈതൃകവും കളിയാട്ടവും ഒരുക്കിയത്. 4 ദ പീപ്പിളും മില്ലേനിയം സ്റ്റാർസും എടുത്തതും അദ്ദേഹമാണെന്ന് പറയുമ്പോൾ ആ ഒരു റേഞ്ച് എന്താണ്. അതിന്റെ കൂടെ തിളക്കം എന്ന മുഴുനീള കോമഡിപ്പടവും കൂടെ എത്തുമ്പോഴോ? ഇത്രയും കേട്ട് കിളി പോയിരിക്കുമ്പോഴാണ്, ലൗഡ് സ്പീക്കർ എന്ന പടം വന്നിട്ട് "ഹോൾഡ് മൈ ബിയർ"എന്ന് പറയുക. അങ്ങേക്ക് സ്തോത്രം അണ്ണോ...

ദുരന്തോ എക്സ്പ്രസ്സ്

ദുരന്തോ എക്സ്പ്രസ്സ് 

വളരെക്കാലത്തിനു ശേഷം ഒരു ബ്ലോഗ് എഴുതുന്ന മഹത്തായ ദിവസം. എന്റെ ബ്ലോഗ്സ്പോട്ടിലേക്ക് സ്വാഗതം.  

ഏപ്രിലിലെ ഒരു വീക്കെൻഡ്. അടുത്ത സുഹൃത്തിന്റെ കല്യാണം ആയിരുന്നു കാഞ്ഞങ്ങാട് - നീലേശ്വരം ഭാഗത്തായിട്ട്. വ്യാഴാഴ്ച്ച രാത്രി തുടങ്ങിയ ആഘോഷപരിപാടികൾ, ശനിയാഴ്ച്ച രാത്രി വരെ നീണ്ടു. അടുത്തെങ്ങും കൂടിയിട്ടില്ലാത്ത മാതിരി നല്ല കടജാതി പരിപാടി. ഒരു ഹോട്ടൽ മൊത്തം കല്യാണപ്പാർട്ടിയുടെ ബുക്കിങ് ആയതിനാൽ ഫ്ലോറുകൾ മാറി മാറി, റൂമുകൾ മാറി മാറി ആയിരുന്നു ആഘോഷം. കുറെ കാലത്തിനു ശേഷം സ്റ്റേജിൽ കയറി ഡാൻസും ചെയ്തു. അങ്ങനെ മൊത്തത്തിൽ മജ തന്നെ. 

ശനിയാഴ്ച്ച രാത്രിയിലെ റിസപ്‌ഷന് ശേഷം, പ്രബലരായ വ്യക്തികൾ ഒക്കെ കോഴിക്കോട്ടേക്കും, പാലക്കാട്ടേക്കും, തൃശ്ശൂർക്കും, കൊച്ചിക്കുമൊക്കെയായി പോയി. ഒന്ന് റെസ്റ്റ് എടുത്തിട്ട് പോകാം എന്ന് വിചാരിച്ച എന്നെ പോലുള്ളവരും, ഞായറാഴ്ച്ചത്തേക്ക് നേരത്തെ ട്രെയിൻ ബുക്ക് ചെയ്തവരും, ശനിയാഴ്ച്ച രാത്രി അതേ ഹോട്ടലിൽ തന്നെ തങ്ങി. ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ, എനിക്ക് പിറ്റേന്ന് വൈകീട്ട് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് എത്തിയാൽ മതി. രാവിലെ എണീറ്റ് അപ്പഴത്തെ സൗകര്യത്തിന് കിട്ടുന്ന ട്രെയിനിൽ അങ്ങ് പോയാൽ മതി. എന്നിരുന്നാലും ശനിയാഴ്ച്ച രാത്രി തന്നെ, ഞാൻ ഞായറാഴ്ച്ച ഉച്ചക്ക് 12:05 മണിക്കുള്ള മംഗലാപുരം - കോയമ്പത്തൂർ ഇന്റർസിറ്റി എക്സ്പ്രസ്സിൽ, കാഞ്ഞങ്ങാട് നിന്ന് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് ഒരു ടിക്കറ്റ് എടുത്ത് വെച്ചു. അതിന്റെ പേരിൽ പിന്നീടൊരു പേരുദോഷം വേണ്ടല്ലോ, ഏത്? വല്ല വെയിറ്റിങ് ലിസ്റ്റും ആയിപ്പോയാൽ. 2:17 ന് കോഴിക്കോടെത്തും. നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഏകദേശം 11 മണിയോടെ ഞാൻ പടമായി. അപ്പുറത്തെ ബെഡിൽ കിടന്നവന്മാർ ബിഗ് ബോസ്സ് കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അത് കൊണ്ടാകാം, ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ ലാൽ സാറിനെ ഒക്കെ കണ്ടു.

9 മണിക്ക് മുൻപേ ഞാൻ എണീറ്റു. കിടക്ക പങ്കിട്ട ബിഗ് ബോസ്സുകൾ എണീറ്റിട്ടില്ല. ഞാൻ അവരെ ഉണർത്താതെ പതുക്കെ ബാത്ത്റൂമിൽ പോയി ഒന്ന് ഫ്രഷായി, പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അവിടെ കണ്ട ഒരു ചെറിയ ചായക്കടയിൽ കയറി പൊടിച്ചായയും അപ്പവും മുട്ടറോസ്റ്റും കയറ്റി. പിന്നെ അവിടെയും ഇവിടെയും ഒക്കെ ഒന്ന് നടന്ന് കറങ്ങി വാറ്റിത്തിരിഞ്ഞ് തിരിച്ച് ഹോട്ടലിലെത്തി. അപ്പോഴേക്കും തലേന്ന് മറ്റ് റൂമുകളിൽ അവിടെ കൂടിയ ചിലരൊക്കെ പോകാൻ ഒരുങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

അപ്പഴാണ് എനിക്ക് കോട്ടയത്തു നിന്ന് കോൾ വരുന്നത്. പിറ്റേന്ന് (തിങ്കളാഴ്ച്ച) അതിരാവിലെ ഈരാറ്റുപേട്ടയിൽ എത്തണം. ഫലത്തിൽ, നാളത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഭംഗിയായി നടക്കണമെങ്കിൽ ഇന്ന് രാത്രി ഈരാറ്റുപേട്ടയിൽ എത്തി അവിടെ തങ്ങണം. എറണാകുളം വരെ ട്രെയിൻ, അവിടെ വൈറ്റില ഹബ്ബിൽ നിന്ന് കോട്ടയം ബസിൽ കേറി ഏറ്റുമാനൂർ (1.5 മണിക്കൂർ), അവിടുന്ന് ഈരാറ്റുപേട്ട/വാഗമൺ/കട്ടപ്പന ഏതേലും ബസിൽ കയറി ഈരാറ്റുപേട്ട (1 മണിക്കൂർ). അപ്പോൾ ഒരു 7 മണിക്ക് എറണാകുളം എത്താൻ പറ്റിയാൽ, 10 - 11 മണിയോടെ ഈരാറ്റുപേട്ട എത്തി റൂമിൽ സെറ്റിൽ ആകാം. 

ട്രെയിൻ സ്കെജൂൾ നോക്കിയപ്പോൾ എനിക്കങ്ങു സന്തോഷമായി. 7 മണിക്ക് മുൻപ് എറണാകുളം എത്തുന്ന ഒരൊറ്റ ട്രെയിൻ മാത്രമേ ഉള്ളു - തുരന്തോ എക്സ്പ്രസ്സ്. ആ പച്ചദുരന്തം എക്സ്പ്രസ്സിന് കാഞ്ഞങ്ങാട് പോയിട്ട് കാസറഗോഡ് പോലും സ്റ്റോപ്പില്ല. അത് പോട്ടെന്ന് വെക്കാം, കണ്ണൂർ പോലും സ്റ്റോപ്പില്ല. 11:20 ന് മംഗലാപുരം വിട്ടാൽ കാസറഗോഡും കണ്ണൂരും ഒന്നും നിർത്താതെ നേരെ 2:37 ന് കോഴിക്കോട്. അവിടുന്ന് 2:40 ന് വിട്ടാൽ ഷൊർണൂരും, തൃശ്ശൂരും ഒന്നും നിർത്താതെ നേരെ 6:50 ന് എറണാകുളം - പൊളിച്ചു, കുതിർത്തു, തമർത്തി. 

ഇനിയിപ്പോ ആകെയുള്ള വഴി, ഇപ്പോൾ ബുക്ക് ചെയ്തേക്കുന്ന ഇന്റർസിറ്റി എക്സ്പ്രസ്സിൽ തന്നെ കേറി കോഴിക്കോട് ഇറങ്ങുക, 2:17 ന്. അവിടുന്ന് 2:40 ന് ദുരന്തം എക്സ്പ്രസ്സില് കയറുക. 930 രൂപയും കൊടുത്ത് തുരന്തോയിൽ 3 AC ബുക്ക് ചെയ്തു. ഇന്റർസിറ്റിയും തുരന്തോയും മംഗലാപുരത്ത് നിന്ന് വിടുന്നത് തമ്മിൽ 15 മിനിറ്റ് വ്യത്യാസമേയുള്ളൂ. ഇന്റർസിറ്റി 11:05 ന് മംഗലാപുരത്തു നിന്ന് പുറപ്പെടും, ദുരന്തം, ബംബായിൽ നിന്ന് വന്ന്, 11:15 ന് മംഗലാപുരത്തെത്തി, 11:20 ന് വിടും. ആനന്ദലബ്ദിക്ക് ഇനിയെന്ത് വേണം. കോമഡി എന്താന്ന് വെച്ചാൽ, ഒറ്റ സ്റ്റോപ്പ് പോലും ഇടക്ക് ഇല്ലാത്ത ദുരന്തം, മംഗലാപുരത്തു നിന്ന് 3 മണിക്കൂർ 17 മിനിറ്റ് എടുത്താണ് കോഴിക്കോട് എത്തുക. ചറപറാ സ്റ്റോപ്പുകൾ ഉള്ള ഇന്റർസിറ്റി 3 മണിക്കൂർ 12 മിനിറ്റ് കൊണ്ട്  (അങ്ങനേം പറയാം) കോഴിക്കോട് എത്തും. എങ്ങാനും ഇന്റർസിറ്റി ലേറ്റ് ആയി, ദുരന്തോയെ കടത്തി വിട്ടാൽ, എന്റെ അരിയും മൂഞ്ചി, മണ്ണെണ്ണയും മൂഞ്ചി. 

ഹോട്ടലിന്റെ റിസപ്‌ഷനിൽ IRCTC ആപ്പും അതിനൊപ്പം ആരുടെയോ വായും നോക്കി നിന്ന ഞാൻ, സ്ഥലകാലബോധം വീണ്ടെടുത്ത്, സ്റ്റെപ്പുകളിലൂടെ ഓടിപ്പറന്ന് റൂമിൽ കയറി. ഈരാറ്റുപേട്ടയ്ക്ക് ഒരു പോക്ക് പോയാൽ, എന്ന് വരുമെന്ന് ഉറപ്പില്ല. ഇനി അവിടുന്ന് വേറെ എങ്ങോട്ടേലും പോകാൻ ആരുടെയെങ്കിലും വിളിയോ ഉൾവിളിയോ വരുവോ എന്നും അറിയില്ല. അപ്പോൾ കല്യാണത്തിന് ഇടാൻ വേണ്ടി കൊണ്ട് വന്ന പജാമയും, ഷെർവാണിയും, കിർമാണിയും, തിളങ്ങുന്ന ഷാളും, തലപ്പാവും, രാജാവിന്റെ ഷൂസും കോപ്പുമൊന്നും ഞാൻ ഈരാറ്റുപേട്ടക്ക് പേറി കൊണ്ട് പോകേണ്ട കാര്യമില്ല. പാക്ക് ചെയ്തു വെച്ച ബാക്ക്പാക്ക് അപ്പാടെ തറയിലേക്ക് കമിഴ്ത്തി. ഈരാറ്റുപേട്ടയ്ക്ക് പോകുമ്പോൾ വേണ്ടത് മാത്രം അതിൽ തിരിച്ചു കയറ്റി. ബാക്കിയുള്ള അലങ്കാരവസ്തുക്കളും ഷൂസുമൊക്കെ കൂടെ ഒരു സ്പെയർ ബാഗിലാക്കി (ഓരോരോ ശീലങ്ങൾ കൊണ്ടുള്ള ഗുണങ്ങളേ). കോഴിക്കോട് റെയിൽവെ സ്റ്റേഷന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത് ജീവിക്കുന്ന, ജീവൻ തന്നും കൂടെ നിൽക്കുവൊന്നുമില്ലെങ്കിലും, അല്ലറ ചില്ലറ സഹായങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന കൂട്ടുകാരിയെ വിളിച്ച് കാര്യം പറഞ്ഞു. അത്ഭുതങ്ങൾ സംഭവിച്ചാൽ കൃത്യസമയം 2:17 ന് ഞാൻ കോഴിക്കോടെത്തും, അവളുടെ കയ്യിൽ സ്പെയർ ബാഗ് നൽകും, 2:40 ന്റെ ദുരന്തോയ്ക്ക് കേറും. വലിയ പ്രതീക്ഷ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും അവൾ സംഗതി ഏറ്റു. എന്നാൽ പിന്നെ, ഏതായാലും വരുവല്ലേ, വരുന്ന വഴിക്ക് മെയ് ഫ്ളവറിൽ നിന്ന് ഒരു ഹാഫ് ബിരിയാണി കൂടെ വാങ്ങിക്കോളാൻ പറഞ്ഞു. എന്നാൽ ഒരു ഹാഫ് അവൾക്കും വേണമെന്നായി, അതും ഡീലാക്കി.  

കുളിച്ച് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ, ബിഗ് ബോസ്സുകൾ എണീറ്റിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ ഡ്രസ്സ് മാറി ഇറങ്ങുവാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ, അതിൽ 2 പേർ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇറങ്ങുകയാണെന്നും, എന്നെ കാഞ്ഞങ്ങാട് റെയിൽവെ സ്റ്റേഷനിൽ ഇറക്കമെന്നും പറഞ്ഞു. ഇത് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ അവർ പല്ലുതേക്കാനും തുടങ്ങി. മൂന്നാമത്തെ ബിഗ് ബോസ്സിന് രാവിലത്തെ ചായ പതിവില്ലത്രേ. ഞാൻ ഡ്രസ്സ് മാറിയപ്പോഴേക്കും 2 പേരും റെഡി ആയി നിൽപ്പുണ്ട്. അപ്പോൾ, മൂന്നാമത്തെ ബിഗ് ബോസ്സും വരാമെന്നായി. പക്ഷേ അവന് ഒരു സിഗരറ്റ് വലിക്കണം, ടോയ്‌ലെറ്റിൽ പോണം, പല്ല് തേക്കണം, കുളിക്കണം, ഡ്രസ്സ് മാറണം പോലും. ട്രെയിൻ കാസറഗോഡ് എത്താറായി. കാസറഗോഡ് എങ്ങാനും ട്രെയിൻ തടഞ്ഞു നിർത്താൻ നിനക്ക് പരിചയക്കാർ വല്ലതുമുണ്ടോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചതിന്റെ അർഥം അവന് മനസ്സിലായില്ലെന്ന് തോന്നി. എന്തായാലും, അവന്റെ ഓഫർ, ഞാൻ നിറഞ്ഞ സ്നേഹത്തോടെ പുച്ഛിച്ചു തള്ളി. ഞാനും 2 ബിഗ് ബോസ്സുമാരും കൂടെ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് വെച്ചു പിടിച്ചു. വേർ ഈസ് മൈ ട്രെയിൻ ആപ്പ് നോക്കുമ്പോൾ - ഇന്റസിറ്റി 5 മിനിറ്റ് ലേറ്റ്, ദുരന്തോ ഓൺ ടൈം. ബലേ ഭേഷ്!!! 

ട്രെയിൻ വരാനിരിക്കുന്നതിന്റെ ഒരു 10 മിനിറ്റ് മുൻപ് സ്റ്റേഷനിലെത്തി. മിൽമാ പാർലറിൽ പോയി ഒരു കോഫി പറഞ്ഞു. മുടിഞ്ഞ ടേസ്റ്റ്. ഒന്നൂടെ പറഞ്ഞു, ഒരു കോംപ്ലിമെന്റും കൊടുത്തു. കടക്കാരിക്ക് സന്തോഷമായി. ബെഞ്ചിൽ വന്നിരുന്ന് കാപ്പി ആസ്വദിച്ച് കുടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ദേണ്ടെ ഒരു നായ (ആൺ പട്ടി). മച്ചാന്റെ മുഖഭാവം കണ്ടപ്പോൾ, വിശക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. മിൽമയുടെ അപ്പുറത്തെ കടയിൽ പോയി ഒരു 10 രൂപയുടെ ഗുഡ് ഡേ ബിസ്കറ്റ് മേടിച്ച് പൊട്ടിച്ച് നല്ല ഭംഗിയായി, വട്ടത്തിൽ അലങ്കരിച്ച് വിളമ്പി കൊടുത്തു. വേണ്ട, താല്പര്യമില്ല. ലവൻ അപ്പുറത്തെ വാട്ടർ കൂളറിന്റെ അടുത്ത് പോയി മേപ്പോട്ട് നോക്കി നിന്നു. ഓഹ് വെള്ളമായിരുന്നോ വേണ്ടത് എന്ന് വിചാരിച്ച്, നേരത്തെ കോംപ്ലിമെൻറ് കൊടുത്തതിന്റെ ബലത്തിൽ, മിൽമയിൽ പോയി ഒരു പേപ്പർ കപ്പ് വാങ്ങി, അതിൽ, കൂളറിൽ നിന്ന് വെള്ളം നിറച്ച് കൊടുത്തു. വേണ്ട, താല്പര്യമില്ല. ആശാൻ നേരെ പുറത്തേക്കിറങ്ങിപ്പോയി. ഒരു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, അവിടെ ഒരു ട്രക്കിന്റെ അടിയിൽ ഇരിപ്പായിരുന്ന ഗേൾ ഫ്രണ്ടിനെയും കൊണ്ട് വന്നു. ബിസ്കറ്റ് തൂത്തുപെറുക്കി കഴിച്ച്, കപ്പിലെ വെള്ളവും കുടിച്ച്, അവന് ഒരു ഉമ്മയും കൊടുത്ത്, അവൾ തിരിച്ച് ട്രക്കിന്റെ അടിയിൽ തന്നെ പോയി കിടന്നു. മച്ചാൻ വീണ്ടും ശോകഭാവത്തിൽ എന്റടുത്തു വന്നു നിന്നു. അപ്പഴേക്കും ട്രെയിനിന്റെ ആനേ കി സംഭാവന കിട്ടി. ഞാൻ വീണ്ടും ഓടി ഒരു ഗുഡ് ഡേ ബിസ്കറ്റും, മിൽമയിൽ നിന്ന് ഒരു പേപ്പർ കപ്പും വാങ്ങി, അലങ്കരിക്കാൻ നിൽക്കാതെ ബിസ്കറ്റ് വിതറിയിട്ട് കൊടുത്ത്, കപ്പിൽ വെള്ളം നിറച്ചുകൊടുത്ത്, ഓടി ട്രെയിനിൽ കയറി. 1 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ട് ഉള്ളു. ട്രെയിൻ വിട്ടു. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ, നല്ല നൈസ് ആയിട്ട് ബിസ്കറ്റ് കഴിച്ച്, ആശാൻ വെള്ളത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോകുന്നുണ്ട്. ഗുഡ് ബോയ്!!!  

കാഞ്ഞങ്ങാട് നിന്ന് എന്റെ ട്രെയിൻ വിട്ടപ്പോൾ, ദുരന്തോ, വെറും 15 മിനിട്ടുകൾക്ക് മുൻപുള്ള കാസറഗോഡ് സ്റ്റേഷൻ ക്രോസ്സ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു എന്ന്, ആപ്പിൽ നോക്കിയപ്പോ മനസ്സിലായി. അതായത് ഇനി 5 സ്റ്റോപ്പുകൾ നിർത്തി കോഴിക്കോട് എത്താനുള്ള ഇന്റർസിറ്റിയുടെ തൊട്ട് പിറകിൽ, വെറും 15 മിനിറ്റ് വ്യത്യാസത്തിൽ, ഇനി കോഴിക്കോട് അല്ലാതെ ഇടയിലൊരു സ്റ്റോപ്പ് ഇല്ലാത്ത തുരന്തോ ഉണ്ട്. ഇനി കാണപ്പോറത് യുദ്ധം!!!

വടകര ക്രോസ്സ് ചെയ്യുന്നത് വരെ ഒന്നും ഉറപ്പിക്കാൻ വയ്യ എന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. വടകര കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഇന്റർസിറ്റിക്ക് കോഴിക്കോടെ സ്റ്റോപ്പുള്ളൂ. ദുരന്തോയ്ക്ക് പിന്നെ ജനിച്ചപ്പഴേ സ്റ്റോപ്പ് ഇല്ലല്ലോ. വടകര വിട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ, പിന്നെ ദുരന്തോയ്ക്ക് കടന്നു പോകാൻ വേണ്ടി ഇന്റർസിറ്റി പിടിച്ചിടാൻ സാധ്യത ഇല്ല. 

അങ്ങനെ ട്രെയിൻ കാഞ്ഞങ്ങാട് വിട്ട് 10 മിനിറ്റ് ഓടി നീലേശ്വരത്ത് എത്തി. ആപ്പിൽ നോക്കിയപ്പോൾ ദുരന്തോ, കാഞ്ഞങ്ങാട് സ്റ്റേഷൻ ക്രോസ്സ് ചെയ്യുകയാണ്. അതായത് 10 മിനിറ്റ് പിറകിൽ. ഞാനാണെങ്കിൽ, ഇത്  ആരോടാ ഒന്ന് പറഞ്ഞ് ചിരിക്കുക എന്ന അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു.

പയ്യന്നൂർ എത്തുന്നത് വരെ ഒരു 10 മിനിറ്റിന്റെ ഗ്യാപ്പിൽ ഇരു ട്രെയിനുകളും ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഏത് നിമിഷവും ഇന്റർസിറ്റി പിടിച്ചിടുമെന്നും, തുരന്തോയെ കടത്തി വിടുമെന്നും എനിക്ക് തോന്നി. പയ്യന്നൂർ ഒക്കെ എത്തിയപ്പോൾ 10 ഇൽ താഴെ കിലോമീറ്റർ മാത്രം പിറകിലാണ് തുരന്തോ. ആശാൻ ഒന്ന് ആഞ്ഞുപിടിച്ചാൽ 6 - 7 മിനിറ്റ് കൊണ്ട് ക്രോസ്സ് ചെയ്തു പോകാവുന്നതേയുള്ളു. ഇടയ്ക്കൊക്കെ, ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന എന്റെ ട്രെയിനിനെ ഓവർടേക്ക് ചെയ്ത് മറ്റവൻ ക്രോസ്സ് ചെയ്ത് പോകുന്നതൊക്കെ ഞാൻ ഒരു രസത്തിന് ആലോചിച്ച് നോക്കി, കൊള്ളാം. പയ്യന്നൂർ ഇന്റർസിറ്റി നിർത്തി. ഏത് നിമിഷവും തുരന്തോ കടന്നു പോകുമെന്ന് ഓർത്ത് ഞാൻ കണ്ണടച്ച് ഇരുന്നു. കൃത്യം 1 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ ട്രെയിൻ അനങ്ങിത്തുടങ്ങി. ഹോ! ഈ കടമ്പയും കടന്നു. ഇനി 3 കടമ്പകൾ കൂടെ - കണ്ണൂർ, തലശ്ശേരി, വടകര. വടകര കഴിഞ്ഞാൽ ദുരന്തോ അല്ലാ, അവന്റെ അച്ഛൻ വിചാരിച്ചാൽ പോലും ആദ്യം ഞാനേ കോഴിക്കോട്ടെത്തൂ. അത് വേറെ കാര്യം.

പറയാതിരിക്കാൻ വയ്യ, പയ്യന്നൂർ കഴിഞ്ഞ് നമ്മുടെ ഇന്റർസിറ്റി ഒരു പോക്കാ പോയി, പൊടി പറത്തണ പോക്ക്. നിലം തൊടാതെ വണ്ടി പറപറന്നു. ആരോടോ വൈരാഗ്യം തീർക്കാൻ വേണ്ടി ഓടിക്കുന്ന പോലെ തോന്നി. ഗൂഗിൾ മാപ്പിൽ നാവിഗേഷൻ ഓൺ ആക്കി നോക്കിയപ്പോൾ 120 കിമി വേഗത്തിൽ ആണ് പറന്നടി. ആപ്പിൽ നോക്കിയപ്പോൾ തുരന്തോ ഒരു 80 - 100 റേഞ്ചിലെ പിടിക്കുന്നുള്ളു. കണ്ണൂർ എത്താൻ നേരം വളപട്ടണം ഒക്കെ എത്തിയപ്പഴാണ് ഇന്റർസിറ്റിയുടെ കലി അടങ്ങിയത്. 6 - 7 മിനിറ്റ് മാത്രം പിറകിലായിരുന്ന തുരന്തോ ഇപ്പോ 20 മിനിറ്റോളം പിറകിലാണ്. എനിക്ക് എന്റെ ഇന്റർസിറ്റിയെ ഓർത്ത് അഭിമാനം തോന്നി. പക്ഷെ എന്റെ സന്തോഷത്തിന് അധികം ആയുസ്സില്ലായിരുന്നു.

അങ്ങനെ കണ്ണൂർ എത്തി നിർത്തി. തുരന്തോ 15 മിനിറ്റ് ദൂരം പിറകിലാണ്, പേടിക്കേണ്ടതില്ല. പക്ഷേ, അതല്ലാ ഇപ്പോ പ്രശ്‌നം. 3 മിനിറ്റ് മാത്രം ഹാൾട്ട് ഉള്ള കണ്ണൂർ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് 5 മിനിറ്റ് ആയിട്ടും ട്രെയിൻ എടുക്കുന്നില്ല. കണ്ണപുരവും ക്രോസ്സ് ചെയ്ത്, തുരന്തോ 10 മിനിറ്റ് അകലെയെത്തി. എന്റെ ട്രെയിൻ എടുക്കുന്നില്ല. കണ്ണൂർ ഇപ്പോൾ ഹാൾട്ട് 10 മിനിറ്റായി. ഇതിന് മാത്രം ഈ കണ്ണൂരിൽ എന്തിരിക്കുന്നെടാ തെണ്ടികളേ എന്നൊക്കെ ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. ഇതിപ്പോ ഞാൻ കൃത്യസമയത്തിന് കോഴിക്കോടെത്തി, ഇതിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി, തുരന്തോയിൽ കേറി എറണാകുളം എത്തുന്നു എന്നതിലൊക്കെ ഉപരി എനിക്ക് ഒരു അഭിമാനപ്രശ്നമായി മാറിയിക്കുന്നു. ഇന്റർസിറ്റി തോറ്റാൽ ഞാൻ തോറ്റ പോലെ ആകും. ഈ ഇന്റർസിറ്റി എന്റെ ആരെല്ലാമോ ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിപ്പോയി. ഇനിയിപ്പോ ഒരു ചടങ്ങിന് മാത്രമേയുള്ളു എന്റെ പോരാട്ടം. 3 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ട് ഉള്ള കണ്ണൂരിൽ 10 മിനിറ്റിലധികം നിർത്തിയിടുന്നത്, തുരന്തോയെ കടത്തി വിടാനല്ലാതെ പിന്നെ എന്തിനാണ്. ഞാൻ വിഷമത്തോടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കാതെ മുഖം തിരിച്ച് ഇരുന്നു.    

ഹോൺ മുഴങ്ങി. അപ്പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അവിടത്തെ ചാവാലി ട്രെയിൻ ദേ എതിർദിശയിൽ പോകുന്നു. എന്നിട്ടും ഇന്റർസിറ്റി എടുക്കു…ന്നി…ല്ല. അല്ലാ... അങ്ങനെയല്ലാ... ചാവാലി പിന്നോട്ടെടുത്തതല്ല, ഇന്റർസിറ്റി മുന്നോട്ട് എടുത്തതാണ്. 12 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ടിൽ പോലും തോൽക്കാതെ ഇന്റർസിറ്റി വീണ്ടും രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. വിച്ച് മീൻസ്, ദ മിഷൻ ഈസ് ഓൺ!!!

കണ്ണൂർ നിന്ന് തലശ്ശേരി വരെയുള്ള ആ 20 കിലോമീറ്ററോളം ദൂരം, ഇന്റർസിറ്റി ഒരു പ്രാന്തനെ പോലെ ഓടി. ഞാൻ ഇടയ്ക്കിടെ ആപ്പിൽ ചെക്ക് ചെയ്തപ്പോൾ ഒക്കെ, തുരന്തോ കണ്ണൂർ സ്റ്റേഷനിൽ തന്നെ കിടക്കുവാണ്. അങ്ങനെ ഞാൻ തലശ്ശേരി എത്തി. 1 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ടിൽ കൃത്യമായി വണ്ടിയെടുത്തു. തുരന്തോ അപ്പോഴും കണ്ണൂർ സ്റ്റേഷനിൽ തന്നെ. ഇവനെന്തെടാ ചത്തോ എന്ന ഗമയിലായി ഞാൻ. എനിക്കിനി വലിയ ഭീഷണി ഇല്ലാ. ഒരു വിടീൽ നുയിരെ വിട്ടാൽ, 20 മിനിറ്റ് കൊണ്ട് വടകര എത്തും. അവിടുന്നും വിട്ടാൽ പിന്നെ സേഫ് സോണായി. സംഗതി, സ്‌കൂൾ വിട്ട് പിള്ളേര് പോണ പോലെ വരിവരിക്ക് പോകാതിരിക്കാൻ ഒരു ട്രെയിനിനെ കണ്ണൂർ അൽപനേരം പിടിച്ചിടുക എന്നതായിരിക്കും സ്ട്രാറ്റജി. അതെന്തായാലും തുരന്തോ ആയത് കൊണ്ട്, ഞാൻ രക്ഷപ്പെട്ടു. കോഴിക്കോട് വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ കൂട്ടുകാരിയോട്, മിഷൻ സക്സസ് ആയെന്നും ബിരിയാണിയും മേടിച്ചോണ്ട് പോന്നോളാനും ഞാൻ കൺഫർമേഷൻ കൊടുത്തു. ആഘോഷമേളങ്ങൾ തുടങ്ങട്ടെ. 

വിജയം ഉറപ്പിച്ചതിനാലാവാം, ഇന്റർസിറ്റി കുറച്ച് ഉഴപ്പിയൊരു പോക്കാണ് പോണത്. ശത്രുവാണെങ്കിലും, അവസാനം ഇത്രയും ദാരുണമായ ഒരു പരാജയം തുരന്തോ ഏറ്റുവാങ്ങിയതിൽ എനിക്ക് വിഷമം തോന്നി. പേര് പോലെ തന്നെ അവനൊരു ദുരന്തൻ ആയിപ്പോയല്ലോ. എന്റെ ഇന്റർസിറ്റി വടകര എത്താറായി. പാവപ്പെട്ടവൻ ഇപ്പഴും കണ്ണൂരിൽ പോസ്റ്റ് ആണോ എന്ന് നോക്കാൻ ഞാൻ ആപ്പിൽ കയറി ഒന്ന് ചെക്ക് ചെയ്തു. എന്റെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറി. ചാരത്തിൽ നിന്ന് ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റ ഫീനിക്സ് പക്ഷിയെ പോലെ, ദുരന്തൻ തലശ്ശേരിയും മാഹിയും ക്രോസ്സ് ചെയ്ത് മുക്കാളി എത്താറായിരിക്കുന്നു. അതായത് ഒരു 10 കിലോമീറ്റർ കഷ്ടി പിറകിൽ. ഇവനിതെങ്ങനെ വന്നെടാ മരഭൂതമേ എന്ന അവസ്ഥയിലായി ഞാൻ. എന്റെ ട്രെയിൻ വടകര എത്തി. 1 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ടേ ഉള്ളൂ. മറ്റവൻ നാദാപുരം റോഡ് എത്തി, വെറും 6 കിലോമീറ്റർ പിറകിൽ. തീർന്നെടാ... ഞാൻ തീർന്ന്. 1 മിനിറ്റ് ഹാൾട്ട് എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ഇപ്പോൾ 3 മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ തോൽവി സമ്മതിച്ചു. ഇനി അന്ത്യകർമ്മങ്ങൾ മാത്രമേ ബാക്കിയുള്ളു. തുരന്തോ കടന്നു പോയില്ലെങ്കിലും, മനസ്സു കൊണ്ട് ഞാൻ തുരന്തോ കടന്നു പോയി എന്ന യാഥാർഥ്യവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു.

ഹോൺ മുഴങ്ങുന്നത് കേട്ടു. അതവൻ തന്നെ, തുരന്തോ. അല്ലാ... ഞാൻ അനങ്ങുന്നുണ്ട്, ഇന്റർസിറ്റി അനങ്ങുന്നുണ്ട്. അതെ, വടകര സ്റ്റേഷൻ എന്ന കടമ്പയും താണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ശാസ്ത്രം തോറ്റു, ഇന്റർസിറ്റി ജയിച്ചു, ചരിത്രവിജയം! ആപ്പ് എടുത്തു നോക്കി, തുരന്തോ നാദാപുരം റോഡിൽ നിന്ന് എടുത്തു, പക്ഷേ ഇനി രക്ഷയില്ല, വിജയം എനിക്ക് തന്നെ, വടകര കഴിഞ്ഞുവല്ലോ. 

വടകര സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് കഷ്ടിച്ച് ഒരു കിലോമീറ്റർ ഓടിയപ്പോൾ, ഇന്റർസിറ്റി മൂളിയും ഞരങ്ങിയും അങ്ങു നിർത്തി. അതെന്താ മോനൂസാ അങ്ങനൊരു സ്റ്റോപ്പ്? തുരന്തോ ഏത് നിമിഷവും വടകര എത്തും എന്ന് ആപ്പിൽ കാണിച്ചു. ഈ ഒന്നും അല്ലാത്ത നരകത്തിൽ ഇന്റർസിറ്റി നിർത്തിയേക്കുന്നതിന് ന്യായീകരണമില്ല, തുരന്തോയെ കടത്തി വിടുക എന്നതല്ലാതെ. ഞാൻ ആപ്പ്  വെച്ച് കീഴടങ്ങി, മലങ്കൾട്ട് മോഡിലേക്ക് മാറി. മലങ്കൾട്ട് മോഡ് എന്നാൽ പിന്നെ ഫുൾ ഉല്ലാസം ആണ്, ആസ്വാദനം ആണ്. തുരന്തോയെ ശത്രു എന്നതിന് പകരം, ഒരു ധീരനായ ട്രെയിൻ ആയി മാത്രം കാണാൻ സാധിച്ചു. കോഴിക്കോട് റെയിൽവെ സ്റ്റേഷനിൽ ഇറങ്ങി ബിരിയാണി അടിച്ച്, വീട്ടിൽ പോയി സ്പെയർ ബാഗ് അവിടെ വെച്ച്, പിന്നെ എന്താണ് പണികൾ എന്ന് വെച്ചാൽ അതൊക്കെ ചെയ്ത്, രാത്രി ഉള്ള പാലാ സൂപ്പർ ഫാസ്റ്റിൽ കേറിപ്പറ്റി അങ്ങു പോകാം. ഉറക്കം തവിടുപൊടി ആകും, എന്നാലും വേറെ നിവൃത്തിയില്ല. ഡീലക്‌സോ എക്സ്പ്രസ്സോ ആയിരുന്നേൽ ചാരിയിരുന്ന് ഉറങ്ങുവെങ്കിലും ചെയ്യാമായിരുന്നു. ആഹ് പോട്ടെ! തുരന്തോ എന്നെ ഓവർടേക്ക് ചെയ്തു പോകുന്ന, എന്റെ 930 രൂപ തൊലഞ്ചു പോകുന്ന, ആ മനോഹരമായ മുഹൂർത്തത്തിന് ഞാൻ കാതും കണ്ണും ഓർത്തിരുന്നു. തുരന്തോ ഒന്ന് കടന്നു പോയിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ മലങ്കൾട്ട് അതിന്റെ പൂർണ്ണതയിൽ ആസ്വദിക്കാമായിരുന്നു. അപമാനിച്ച് മതിയായെങ്കിൽ, ഒന്ന് പോയി തരുമോ മാത്താ?          

ട്രെയിനിന്റെ ഇരമ്പം അടുത്തടുത്തു വരുന്നത് കേട്ടു. എനിക്കങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് വിഷമം ഒന്നും തോന്നിയില്ല. വെറുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അതിനാൽ തന്നെ, ആ തോൽവി ഒരു സ്പോർട്സ്മാൻ സ്പിരിറ്റിൽ എടുത്തു. പുഞ്ചിരിയോടെ തന്നെ തുരന്തോയെ കയറ്റി വിടാം, അതാണല്ലോ മലങ്കൾട്ട് റൂൾ. ഏഹ്? എന്തോന്ന്? ഇരമ്പം കേൾക്കുന്നത് പിറകിൽ നിന്നല്ലാ, മുന്നിൽ നിന്നാണ്, കോഴിക്കോട് ഭാഗത്തു നിന്ന്. എതിർദിശയിൽ നിന്ന് വന്ന ആ ട്രെയിൻ എന്നെ കടന്നു പോയി. ഹോ ഇതിനാരുന്നല്ലേ പിടിച്ചിട്ടത്, ഞാൻ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു. മലങ്കൾട്ട് മോഡിൽ നിന്ന് ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി. അവസാനത്തെ അഗ്നിപരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞു. ഇന്റർസിറ്റിയുടെ ഹോൺ ഇനി അധികം വൈകാതെ മുഴങ്ങും, ഞങ്ങൾ വിജയരഥത്തിലേറി മുന്നേറും.

പക്ഷേ മുഴങ്ങുന്നില്ല... 1 മിനിറ്റ് ആയി, 2 മിനിറ്റ് ആയി... മുഴങ്ങുന്നില്ല. ഏതായാലും നിർത്തിയതല്ലേ, എന്നാൽ പിന്നെ ആ പാവം ദുരന്തോ കൂടെ പൊക്കോട്ടെ എന്ന് അവന്മാർ വിചാരിച്ചു കാണുമോ. വീണ്ടും മലങ്കൾട്ട് മോഡിലേക്ക് മാറി. ഇത്രയെങ്കിലും ഇത്ര, നീ പൊരുതിയല്ലോ എന്ന് ഞാൻ ഇന്റർസിറ്റിയുടെ തറയിൽ ചവിട്ടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു. 

തറയിൽ ചവിട്ടിയപ്പോൾ ട്രെയിൻ അനങ്ങി, അതെ അനങ്ങി. ദേ ഹോണും മുഴങ്ങി. ട്രെയിൻ മുന്നോട്ട് ഓടി, വേഗത പ്രാപിച്ചു തുടങ്ങി. വെറുതെ മോഹിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി കുറച്ചു ദൂരം ഓടി വീണ്ടും നിർത്തുമെന്ന് വിചാരിച്ച് ഞാൻ കുറച്ചുനേരം തലകുനിച്ച്, എവിടേലും കൊണ്ട് നിർത്തുമോ എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരുന്നു. ഇല്ലാ... സ്ലോ ആകുന്നതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നുമില്ല. മാത്രവുമല്ല, ഏകദേശം പയ്യന്നൂർ - കണ്ണൂർ സ്ട്രെച്ചിൽ കാണിച്ച ചെകുത്താൻ മോഡിലാണ് ഇപ്പോൾ. ബുള്ളറ്റ് ട്രെയിൻ ഒക്കെ പോണത് പോലെ. ഇടക്ക് ആളെ വടിയാക്കാനായിട്ട്, കൊയിലാണ്ടി അടുത്ത് ചെറുതായിട്ട് ഒന്ന് സ്ലോ ആക്കിയതൊഴിച്ചാൽ, വേറെ അനിഷ്ട സംഭവങ്ങളൊന്നുമുണ്ടായില്ല. ആകെ ഒരു 3 മിനിറ്റ് എങ്ങാനും വൈകി കോഴിക്കോട് എത്തി. ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി, ആപ്പ് നോക്കി, പരാജിതൻ കൊയിലാണ്ടി ക്രോസ്സ് ചെയ്യുന്നേയുള്ളു. ഏകദേശം 15 മിനിറ്റ് പിറകിൽ. വിജയശ്രീലാളിതനായി ഞാൻ ബിരിയാണി ഏറ്റ് വാങ്ങി, സ്പെയർ ബാഗ് അവൾക്ക് നൽകി. പിന്നെയൊന്ന് മുഖമൊക്കെ കഴുകി അവളുമായിട്ട് സ്റ്റേഷനിലെ ബെഞ്ചിൽ സംസാരിച്ച് ഇരുന്നു. 10 മിനിറ്റോളം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ദുരന്തോയുടെ ആനേ കീ സംഭാവന അന്തരീക്ഷത്തിൽ മുഴങ്ങി...

ശുഭം :)

കൊക്കാത്തോട് ഗ്രാമവും വാഴയിലയിൽ പൊതിഞ്ഞ ഇറച്ചിയും

കൊക്കാത്തോട് ഗ്രാമവും വാഴയിൽ പൊതിഞ്ഞ ഇറച്ചിയും

സ്ഥലപ്പേര് കണ്ടു കൊതിച്ചു നടത്തിയ ഒരു കുഞ്ഞു യാത്ര :)

വിഷുവിന് എനിക്കൊരു പതിവുണ്ട്. ഉണർന്നാൽ, കണ്ണടച്ചു പിടിച്ചോണ്ട്, ഉറക്കെ അമ്മയെ വിളിക്കും. അമ്മ അടുത്തെത്തി എന്ന് മനസ്സിലാകുമ്പോൾ കണ്ണ് തുറന്ന്, അമ്മയെ കണി കാണും. വീട്ടിൽ ഉള്ളപ്പോഴെല്ലാം വിഷുവിനു പതിവ് ഇത് തന്നെയാണ്.

2017 ലെ വിഷുവിന്റെ തലേ ദിവസം. രാത്രി ഞാൻ അങ്കമാലി സ്റ്റാൻഡിൽ നിൽപ്പാണ്. KSRTC  സ്റ്റാൻഡിൽ എത്തുമ്പോ സ്ഥിരമായി അനുഭവിക്കാറുള്ള കടുത്ത മാനസിക സംഘർഷം അന്നും ഉണ്ട്; വീട്ടിൽ പോണോ? ആഗ്രഹമുള്ള ഏതേലും സ്ഥലത്തു പോണോ? അതോ അപ്പൊ കാണുന്ന ഏതേലും ബസിൽ കേറി എങ്ങോട്ടേലും പോണോ? സമയം ഏകദേശം ഒരു 12 ആകാറായി കാണും. അവസാനം വീട്ടിൽ പോകാമെന്നു വെച്ച് വണ്ടി കയറി, തൃശൂർക്ക്. ടിക്കറ്റ് എടുത്തു കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മനസ്സിൽ വീണ്ടും വടംവലി; വേറെ എങ്ങോട്ടേലും പോണം. അവസാനം വീട് തോറ്റു, പത്തനംതിട്ട ജയിച്ചു. പത്തനംതിട്ട എന്നും പ്രിയപ്പെട്ടതാണേലും, അന്ന് അതെങ്ങനെ തലയിൽ വന്നു എന്നറിയില്ല. ചാലക്കുടിയിൽ ബസ് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ കണ്ടക്ടർ ഒന്ന് നോക്കി. അവിടുന്ന് അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പത്തനംതിട്ടക്ക് ബസ് കിട്ടി. ഒരു കണക്കിന് അത് നന്നായി; അങ്കമാലി എത്തിയപ്പോൾ കുറെ പേര് ഇറങ്ങിയതുകൊണ്ട് സീറ്റ് കിട്ടി. ഇറങ്ങിയതിന്റെ ഇരട്ടി ആൾക്കാർ അവിടുന്ന് കേറി.

പുലർച്ചെ 5 മണിയോടെ പത്തനംതിട്ട എത്തി. അവിടെ എത്തിയപ്പോഴേക്കും പ്ലാൻ ഏകദേശം സെറ്റ് ആയിരുന്നു. രാവിലെ ഇറങ്ങുക, കോന്നി പോകുക, മല്ലപ്പളിയിലുള്ള സുഹൃത്തിനെ പോയി വെറുപ്പിക്കുക, അടവി പോകുക, പിറ്റേന്ന് രാവിലത്തെ ബസിൽ ഗവി പോകുക, അവിടുന്ന് കുമളി കേറിയിട്ട്, കട്ടപ്പന - ഇടുക്കി - തൊടുപുഴ വഴിയോ, കട്ടപ്പന - വാഗമൺ - ഈരാറ്റുപേട്ട വഴിയോ കൊച്ചിക്ക് പോകുക. നേരം വെളുത്തിട്ടില്ല; റോഡിലൂടെ ചുമ്മാ അങ്ങനെ നടന്നപ്പോഴാണ് വിഷുക്കണിയുടെ കാര്യം ഓർമ വന്നത്.  പറ്റിയൊരു കണി തേടി കുറച്ചു ചുറ്റി. അവസാനം, ആ സമയത്തു നട തുറന്നിരുന്ന ഒരു കുഞ്ഞു ക്ഷേത്രത്തിലെ ദീപം കണിയായിട്ട് കണ്ടു.

റൂമെടുത്തു കുറച്ചു നേരം ഉറങ്ങി, ഫ്രഷ് ആയിട്ട് രാവിലെ കോന്നിക്ക് പോയി. ആനക്കൊട്ടിൽ കണ്ടു; അതിനെ കുറിച്ച് കാര്യായിട്ട് എഴുതുന്നില്ല. ഇനിയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് വീണ്ടും ആശയക്കുഴപ്പം. മല്ലപ്പള്ളിക്ക് പോകണ്ട എന്ന് വെച്ചു. അടവിയിൽ പോകുവാണേൽ വൈകുന്നേരം പോണം. ഇതിപ്പോ ഒരു 3 - 4 മണിക്കൂർ സമയം ഉണ്ട്, വെറുതെ. ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ ചുമ്മാ കറങ്ങിയടിച്ചു നിന്നപ്പോൾ, ഒരു KSRTC വന്നു നിർത്തിയിട്ടതു കണ്ടു. ബോർഡ് പോയി നോക്കി - കൊക്കാത്തോട്. പേര് കൊള്ളാം, മുൻപ് കേട്ടിട്ടും ഇല്ല. വഴിയിലുള്ള സ്ഥലങ്ങളുടെ പേര് നോക്കി: കല്ലേലി, കാട്ടാത്തി കോളനി; ബലേ ഭേഷ്. ബസ് ഇൽ ഒറ്റ മനുഷ്യൻ ഇല്ല. കണ്ടക്ടറോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ, കാണാൻ അങ്ങനെ കാര്യായിട്ട് ഒന്നും ഇല്ല എന്നും, ഭംഗിയുള്ള വഴി ആണെന്നും, 2 മണിക്കൂർ കൊണ്ട് പോയി വരാമെന്നും പറഞ്ഞു. ആ ബസിൽ തന്നെ തിരിച്ചു കൊണ്ട് വരണമെന്ന് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ആദ്യമേ തന്നെ അദ്ദേഹത്തോട് ശട്ടം കെട്ടി.

ബസ് വിട്ടു; ഞാനും ഡ്രൈവറും കണ്ടക്ടറും മാത്രം. കോന്നി - പുനലൂർ റോഡിൽ നിന്ന് എലിയരക്കൽ എന്ന സ്ഥലത്തു വെച്ച് ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, കുറച്ചാളുകൾ ബസിൽ കയറി. അരുവാപ്പുലം വഴി കല്ലേലി എത്തിയപ്പോൾ മുഴുവൻ ആളുകളും ഇറങ്ങിപ്പോയി. അവിടെയുള്ള അമ്പലത്തിൽ എന്തോ ഉത്സവം നടക്കുന്നുണ്ടാരുന്നു. ഇടക്ക് പുഴയുടെ കാഴ്ചകളൊക്കെ കാണാം; പിന്നെ നല്ല കട്ടിയുള്ള കനത്ത കാടിന്റെ ഭംഗിയും, അതിന്റെ നടുവിൽ കോറിയിട്ട പോലുള്ള ചെറിയ റോഡും. ചില സ്ഥലങ്ങളിലൊക്കെ വെച്ച്, ബസ് എങ്ങനെ ആ വഴിക്കൊക്കെ പോകുന്നു എന്ന് അത്ഭുതപ്പെട്ടു. കണ്ടക്ടർ ചേട്ടനുമായിട്ട് ഞാൻ അപ്പോഴേക്കും നല്ല കമ്പനി ആയിരുന്നു. കോന്നി, അച്ചൻകോവിൽ, പുനലൂർ തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളെ കുറിച്ചൊക്കെ അദ്ദേഹം കുറെ അറിവ് പങ്കു വെച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന് ഞാൻ കുറച്ചു കപ്പലണ്ടി ഓഫർ ചെയ്‌തെങ്കിലും അദ്ദേഹം സ്നേഹത്തോടെ നിരസിച്ചു. എനിക്കൊരു ഉപകാരം, അദ്ദേഹത്തിനൊരു പലഹാരം എന്നായിരുന്നു ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഡ്രൈവർ ചേട്ടൻ മുന്പിലിരുന്നു കഥ പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, ഞങ്ങൾ 2 പേരും മുൻപിൽ പോയി ഇരുന്നു. ഒരു സ്ഥലത്തു വെച്ച് ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു; നേരെ പോയാൽ അച്ചൻകോവിൽ എത്താം. ആ വഴി പോയാൽ ധാരാളം ആനകൾ ഉണ്ടാകുമെന്നും, പുനലൂരിന് അടുത്തുള്ള അലിമുക്ക് വഴി പോകുന്നതാണ് സുരക്ഷിതമെന്നും അവർ പറഞ്ഞു. ചെറുഗ്രാമങ്ങളും, കാടുകളും, കാട്ടാത്തി കോളനിയും കടന്ന് പോയിപ്പോയി കൊക്കാത്തോട് എത്തി. വളരെ ചെറിയൊരു ഗ്രാമം; കവലയിൽ കുറച്ചു കുഞ്ഞു കടകൾ, കുറച്ചപ്പുറത്ത് ഒരു പള്ളിയും ഉണ്ടെന്നു കേട്ടു. അവിടത്തെ ഒരു വളവിൽ വെച്ച് ബസ് തിരിച്ചു കുറച്ചു മുൻപിലായി കൊണ്ട് നിർത്തി. അര മണിക്കൂർ സമയം ഉണ്ടെന്നും, ആരേലും ഒക്കെ തിരിച്ചുപോകാൻ ഉണ്ടാകുമെന്നും കണ്ടക്ടർ പറഞ്ഞു. കവലയിലൊക്കെ ചുറ്റിനടന്നു; ഒരു ചായയും കുടിച്ചു. അവിടെ കണ്ട കുറച്ചു പ്രായമായ ആളുകളോടൊക്കെ സംസാരിച്ചിരുന്നു. ബസിന്റെ വൈകുന്നേരത്തെ ട്രിപ്പിൽ കുറച്ചൂടെ മുകളിലേക്ക് വരെ ബസ് പോകുമെന്ന് ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. ജോലിക്ക് പോയി വരുന്നവരുടെ സൗകര്യാർത്ഥം ആണത്രേ അത്. 20 മിനിറ്റ് ആയിട്ടും ആരും വന്നില്ല; അങ്ങനെ അത്രേം വലിയ വണ്ടിയിൽ ഞങ്ങൾ മൂന്നു പേര് മാത്രായിട്ട് വീണ്ടും യാത്ര തുടങ്ങി.

തിരിച്ചു പോകുമ്പോൾ ഡ്രൈവറും കണ്ടക്ടറും കൂടെ ഊണിനെക്കുറിച്ച് കൂലങ്കഷമായ ചർച്ച. അത് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, സാർ എവിടുന്നാ ഊണു കഴിക്കുന്നേ എന്ന് ഡ്രൈവർ ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു (എന്നെ, സാറേ എന്നൊക്കെ :D). ഞാൻ, അങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു സ്ഥലം ഒന്നുമില്ല എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ. അദ്ദേഹം അവരുടെ കൂടെ കൂടിക്കോളാൻ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് ഫോൺ എടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചിട്ട് ഭാര്യയോട് "എടിയേയ്, കുറച്ച് അധികം എടുത്തോ. ഞങ്ങളുടെ ബസിൽ ഇന്ന് കേറിയ ഒരു സാറും കൂടെ ഉണ്ടാകും" എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാൻ എന്താണെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ, വിഷു സ്പെഷ്യൽ ആണെന്ന് പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം ചിരിച്ചു. കല്ലേലി എത്തിയപ്പോൾ കുറച്ചാളുകൾ കയറി; ഉത്സവം കഴിഞ്ഞു വരുന്നവർ. പിന്നെ കോന്നി വരെ ബഹളം ആയിരുന്നു. ബലൂണും, പീപ്പിയും, പച്ച ഫ്രെയിം ഉള്ള കൂളിംഗ് ഗ്ലാസും, തോക്കും, കറങ്ങുന്ന വണ്ടിയും, അങ്ങനെ എല്ലാം കൂടെ ഓളം. കോന്നി ബസ് സ്റ്റാൻഡ് എത്തിയപ്പോൾ ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷ അവിടെ കിടപ്പുണ്ടാരുന്നു. അതിൽ നിന്ന് ഒരു പയ്യൻ ഇറങ്ങി വന്നിട്ട് ഒരു പൊതി ഡ്രൈവർ ചേട്ടനെ ഏല്പിച്ചിട്ട്, എന്തോ കുശലം പറഞ്ഞു നടന്നു പോയി. ഡ്രൈവർ ചേട്ടൻ ഓട്ടോ എടുത്തു; ഞാനും കണ്ടക്ടറും പിറകിൽ ഇരുന്നു. വണ്ടി പോയത് ഒരു കുഞ്ഞു മെസ്സ് ഹൗസിലേക്കാണ്. അവിടുന്ന് ഞങ്ങൾ എല്ലാരും ഊണും, മത്തി വറുത്തതും പറഞ്ഞു. ഒരു മൂലയ്ക്ക് മാറിയാണ് ഞങ്ങൾ ഇരുന്നത്.

ഒരു വൻ ഇൻട്രോഡക്ഷനോടെ ഡ്രൈവർ ചേട്ടൻ പൊതി തുറന്നു. കണ്ടതും, മണമടിച്ചതും ഓർമയുള്ളൂ; ബോധം പോയി. ആ കാഴ്ച തന്നെ മതിയാരുന്നു; നല്ല വാട്ടിയ വാഴയിൽ പൊതിഞ്ഞ, നല്ലോണം ഉള്ളിയിട്ട് വറ്റിച്ചെടുത്ത, ഇളം പോത്തിറച്ചി. അതിങ്ങനെ ചോറിലിട്ട്, പപ്പടവും കൂട്ടിക്കുഴച്ച് ഒരു പിടി അങ്ങട് പിടിച്ചാലുണ്ടല്ലോ, ഞാനൊന്നും പറയുന്നില്ല. അങ്ങേയറ്റം ആസ്വദിച്ച് ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും വയറും മനസ്സും നിറച്ച് ഉണ്ടു. പാവം തോന്നിയിട്ടായിരിക്കും, അവരുടെ പൊതിയിൽ നിന്നും എനിക്ക് കുറച്ചു തന്നു. ഇല വരെ നക്കി തുടച്ച് സംതൃപ്തിയോടെ ഞങ്ങൾ എണീറ്റു. അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് അവിടുന്ന് അടവിക്ക് പോയി.

വാൽ കഷ്ണം:
പിറ്റേന്നത്തെ ഗവി പ്ലാൻ നടന്നില്ല. റാന്നി പോകേണ്ട ആവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. റാന്നിയിൽ നിന്നപ്പോൾ കട്ടപ്പനയിലെ സാവോയ് ഹോട്ടലിൽ പോയിട്ട് പൊറോട്ട അടിക്കാൻ തോന്നി. അങ്ങനെ അവിടുന്ന് എരുമേലി, മുണ്ടക്കയം, കുട്ടിക്കാനം വഴി കട്ടപ്പന പോയി. അവിടുന്ന് കഴിപ്പും കഴിഞ്ഞ്, ഇടുക്കി വഴി തൊടുപുഴക്ക് പോയി. അവിടുന്ന് മൂവാറ്റുപുഴ, പെരുമ്പാവൂർ വഴി അങ്കമാലി.

-------------------------------------------------------- ശുഭം-----------------------------------------------------

മൺറോ തുരുത്ത് എന്ന വിസ്മയം

.................................മൺറോ തുരുത്ത് എന്ന വിസ്മയം....................................

ഒരുവിധം എല്ലാ ആഴ്ചകളിലും യാത്ര ചെയ്യാറുണ്ട്. അതിനു വേണ്ടി ഏതേലും സ്ഥലങ്ങൾ തപ്പിപ്പിടിക്കും.കേട്ടും വായിച്ചും അറിഞ്ഞിരുന്നു മൺറോ തുരുത്തിനെ കുറിച്ച്. അപ്പോഴൊന്നും അത് ഇത്രയും ഗംഭീരം ആയിരിക്കും എന്നു പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.

പോകാൻ ഉദ്ദേശിച്ചതിന്റെ തലേ ദിവസം തന്നെ അവിടെയുള്ള വിജീഷ് എന്നൊരാളെ വിളിച്ചു, പിറ്റേന്ന് വരുമെന്ന് അറിയിച്ചിരുന്നു. ഒന്നുകിൽ രാവിലെയോ അല്ലെങ്കിൽ വൈകുന്നേരമോ വരുന്നതായിരിക്കും കൂടുതൽ നല്ലത് എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ആ വെള്ളിയാഴ്ച രാത്രി വൈകീട്ട് കാറിൽ തൃശൂർ നിന്ന് കൊല്ലത്തേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു. രാവിലെ 6 മണിയോടെ അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ ഇക്കരെക്കരയിൽ നിന്ന് വിജീഷിൻറെ അച്ഛൻ വഞ്ചിയിൽ അക്കരെ കൊണ്ടുപോയി. അവിടെയുള്ള അവരുടെ വീട്ടിൽ വെച്ച് ടോയ്‌ലറ്റ് സൗകര്യങ്ങളും, പല്ലു തേക്കാൻ ടൂത്ത് പേസ്റ്റും, കുടിക്കാൻ ചായയും നൽകി ഹൃദ്യമായി സ്വീകരിച്ചു. അവിടെ അവർക്ക് 3 - 4 കോട്ടേജുകളും ഉണ്ട്. വിജീഷിൻറെ അച്ഛനും അമ്മയുമായി കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. ഒന്ന് ഫ്രഷായി, മുണ്ടും ഷർട്ടും ഒക്കെ ഇട്ടു വഞ്ചിപ്പുരയിലേക്ക് നടന്നു. ആറരയോടെ വിമലൻ ചേട്ടൻ (വിജീഷിന്റെ അച്ഛൻ) വീണ്ടും വഞ്ചിയെടുത്തു.

കല്ലടയാറിൻറെ തീരത്തൂന്നു തുടങ്ങിയ യാത്ര തുടക്കം മുതലേ ഗംഭീരമായിരുന്നു; അതിനു മേമ്പൊടി ചാർത്താൻ പുലർകാലത്തിന്റെ നേരിയ വെളിച്ചവും. വിമലൻ ചേട്ടൻ ആ നാടിനെയും നാട്ടാരെയും കുറിച്ചു ധാരാളം സംസാരിച്ചു. ആറിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മരച്ചില്ലകളിലും മറ്റും തലയിടിക്കാതെ നോക്കാൻ അദ്ദേഹം പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 'തല കുനിക്കുക' എന്നതിൻറെ വിവിധ ഭാഷാ പരിഭാഷകളും അദ്ദേഹം ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു തന്നു. വഞ്ചിയിൽ മൽസ്യം കൊണ്ടു നടന്നു വിൽക്കുന്നവരെയും, മണ്ണും, ചകിരിയും മറ്റും വഞ്ചിയിൽ നിറച്ചു കൊണ്ടുവരുന്നവരെയും ധാരാളം കണ്ടു. ഇടക്കൊരു ചായക്കടയിൽ നിർത്തി അദ്ദേഹം കട്ടൻ ചായയും പരിപ്പുവടയും മേടിച്ചു തന്നു.

ആറിൽ നിന്നിറങ്ങി, പിന്നീടുള്ള യാത്ര കനാലിലൂടെയാണ്. അതിന്റെ വീതി കൂടിയും കുറഞ്ഞുമിരിക്കും. കനാലിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലുമുള്ള ജീവിതങ്ങൾ മനോഹരമായ കാഴ്ചയാണ്. തനി നാട്ടുമ്പുറത്തെ പച്ച മനുഷ്യരുടെ സംസാരങ്ങളും, കളിചിരികളും, ജോലിത്തിരക്കുകളും, കയറുപിരിക്കലും, മീൻപിടിക്കലും, കുടത്തിൽ വെള്ളം നിറച്ചു കൊണ്ടുപോകലും, മുറ്റത്തെ കലത്തിൽ ആഹാരം പാകം ചെയ്യലും, അങ്ങനെ ഒരുപാടൊരുപാട് കാഴ്ചകൾ. കുട്ടനാട് പോലെയല്ല, ഇവിടെ താറാവുകളെ അധികം കണ്ടില്ല. ഇത്രയും ചെറിയ പാതകളിലൂടെയും ഇത്രയും താഴ്ന്ന കലുങ്കുകൾക്കടിയിലൂടെയുമൊക്കെ നമ്മുടെ വഞ്ചി പോകുമോ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ ചിരിയോടെ വിമലൻ ചേട്ടൻ തലയാട്ടി. തലയൊക്കെ കുനിച്ച്, ഇടക്ക് ശരീരം ഒക്കെയൊന്ന് വളച്ച് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്‌താൽ, പോകാം എന്നതാണ് സത്യം. ഒരിക്കലും കടന്നു പോകില്ല എന്നു ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ച ചില വഴികളിലൂടെ ഒക്കെ വഞ്ചിയിൽ പോകാൻ കഴിഞ്ഞത് പുതുമയാർന്ന അനുഭവമായിരുന്നു.

കനാലിന്റെ വശങ്ങളിലുള്ള വീടുകളും പറമ്പുകളും,പലപ്പോഴും തെങ്ങിൻ തോപ്പുകൾക്കും, പൊക്കാളി പാടങ്ങൾക്കും, ചെമ്മീൻ കെട്ടുകൾക്കും, കുറ്റിക്കാടുകൾക്കും വഴിമാറിക്കൊടുത്തു കൊണ്ടിരുന്നു. കനാലിലേക്ക് ഇറങ്ങി നിൽക്കുന്ന കാടുകൾക്കടിയിലൂടെ വഞ്ചിയിൽ പോകുന്നത് ഒരു വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന അനുഭവമായിരുന്നു. ഓരോ വളവുകൾ തിരിയുമ്പോഴും പുതിയ തരം കാഴ്ചകൾ, അതിനു മോടി കൂട്ടാൻ, "അടുത്തതായി വരാൻ പോകാൻ പോകുന്നത് ഇതിനേക്കാൾ മികച്ചത്" എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന വിമലൻ ചേട്ടന്റെ മാരക ബിൽഡ് അപ്പും. ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ പല കാഴ്ചകളും നമ്മുടെ രോമങ്ങൾ എഴുന്നേറ്റു നിൽപ്പിക്കുന്ന അത്രയും കൊതിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു.

കനാലിൽ നിന്ന് മാറി കണ്ടൽകാടുകളിലൂടെയായി പിന്നെ യാത്ര; അതിനിടെ വീതികുറഞ്ഞ, ടാറിട്ട ഗ്രാമപാതകളുടെ കലുങ്കുകൾക്കടിയിലൂടെയും. നമ്മളൊക്കെ പലപ്പോഴും ബസുകളിലും മറ്റും ഗ്രാമങ്ങളിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യാറില്ലേ? അപ്പോഴൊക്കെ ചെറുവഞ്ചികളിൽ തോടുകളിലൂടെയും, കനാലുകളിലൂടെയും യാത്ര ചെയ്യുന്നവരെ കണ്ടു നമ്മളും കൊതിച്ചു കാണില്ലേ? അങ്ങനെയുള്ളവർക്ക് ഈ വഞ്ചിയാത്രയ്ക്കിടെ റോഡിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഒരു വല്ലാത്ത സുഖമൊക്കെ തോന്നും. കണ്ടൽ കാടുകൾ കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അഷ്ടമുടി കായലാണ്. അവിടെന്നു കുറച്ചു വെയിലൊക്കെ സഹിക്കേണ്ടി വരും. കായലിലൂടെയുള്ള യാത്ര തന്നെ മനോഹരമാണ്, പക്ഷെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞത് വെച്ച് നോക്കുമ്പോൾ, ഇതൊക്കെ എന്ത് എന്നു തോന്നിപോകും. "ഇനിയും നമ്മൾ കനാലിൽ കയറില്ലേ" എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ "അതൊക്കെ കാത്തിരുന്നു കണ്ടോളു" എന്നായിരുന്നു വിമലൻ ചേട്ടന്റെ മറുപടി.

കായൽ കഴിഞ്ഞു, തിരിച്ചു വരുന്ന വഴി മുൻപ് കണ്ടതിനെയെല്ലാം മലർത്തി അടിക്കുന്ന ഒന്നാംതരം കനാൽ ആയിരുന്നു. മുമ്പത്തേതിനേക്കാൾ വീതി കുറഞ്ഞ, ഇടയ്ക്കിടെ കനാലുകളുടെ കവലകളൊക്കെ ഉള്ള അതിമനോഹരമായ വഴി. കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു വീടുകളും, ചകിരിക്കയർ നിർമിക്കുന്ന പറമ്പുകളും, പുകപ്പുരകളും എല്ലാം നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു അവിടെ. ഒരു ഉഗ്രൻ സിനിമയുടെ അത്യുഗ്രൻ ക്ലൈമാക്സ് പോലെ, തീരെ ഉയരം കുറഞ്ഞ ഒരു കലുങ്കിനടിയിലൂടെ കടന്നാണ് നമ്മൾ അങ്ങോട്ട് യാത്ര പോയ വഴിയിൽ തിരിച്ചെത്തുക. അവിടെ ശരിക്കും വഞ്ചിയുടെ ഇരിപ്പുപടിയിൽ നിന്നിറങ്ങി അടിയിൽ ഇരിക്കേണ്ടി വന്നു. അവിടുന്ന് കനാലിറങ്ങി, തിരിച്ചു കല്ലടയാറിലൂടെ, യാത്ര തുടങ്ങിയ സ്ഥലത്തെത്തും. ചേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ തിരിച്ചു പോകേണ്ട ആവശ്യമില്ലാത്തതിനാൽ നേരെ അക്കരെ എത്തിച്ചു. പറഞ്ഞ കാശും ചെറിയൊരു ടിപ്പും നൽകി വഞ്ചിയിറങ്ങി. ആ രണ്ടരമണിക്കൂറിൽ യാത്ര ചെയ്ത സ്ഥലങ്ങളെ കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ ഒന്നെണീറ്റു നിന്ന് കയ്യടിക്കാനും വിസിൽ അടിക്കാനുമൊക്കെ തോന്നിപ്പോയി. എടുത്ത ചിത്രങ്ങളൊക്കെ എന്നെന്നും സൂക്ഷിക്കാനുള്ള സ്വത്തു തന്നെയായിരുന്നു. സുന്ദരമായ ആ കൊച്ചു ഗ്രാമത്തിലെ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് മൺറോ തുരുത്തിൽ നിന്ന് വിട പറഞ്ഞു, മഴക്കാലത്തെ ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ, വഞ്ചി സവാരിക്കായി വീണ്ടും അവിടെയെത്തും എന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ട്.

കൂടുതൽ കഥകൾ, ഈ ചിത്രങ്ങൾ പറയും (മൊബൈൽ കാമറയിൽ എടുത്തതിന്റെ പോരായ്മകൾ ഉണ്ടാകും, ക്ഷമിക്കുക.).

സഞ്ചാര ദൈർഘ്യം: രണ്ടര മണിക്കൂർ
അഭികാമ്യമായ സമയം: പുലർച്ചെ അല്ലെങ്കിൽ വൈകീട്ടു നാല് മണിക്ക് ശേഷം
ചാർജ്: ആളൊന്നിന് 250 രൂപ
വഞ്ചിക്കാരൻ: വിജീഷ്

ഓണബിരിയാണി

'ഓണബിരിയാണി' എന്ന പേരിൽ അല്പം വൈചിത്ര്യം ഉണ്ടെന്നറിയാം. പക്ഷെ ഇതിന്റെ സാരാംശം ലളിതമാണ്. ചെറുപ്പത്തിൽ വളരെയധികം ആസ്വദിച്ചിരുന്നതും ആഘോഷിച്ചിരുന്നതുമായ ചില വിശേഷ ദിവസങ്ങളുടെ ഒരു ഓർമ്മക്കുറിപ്പ്.

അന്ന് ഞാനൊരു തരക്കേടില്ലാത്ത മുസ്ലീമായിരുന്നു. ഒരുവിധം യാഥാസ്ഥിതികമായ വിശ്വാസങ്ങൾ വെച്ച് പുലർത്തിയിരുന്ന ഒരു വലിയ കുടുംബത്തിന്റെ ഒരു ഇളമുറക്കണ്ണി. പക്ഷെ ഇഷ്ടമുള്ള രീതിയിൽ ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ചെറുപ്പം മുതലേ വീട്ടിൽ നിന്ന് ലഭിച്ചിരുന്നതിനാൽ ജാതിമത യാഥാസ്ഥിതികതയുടെ വലിയ ദോഷങ്ങളൊന്നും എന്നിൽ വന്നുചേർന്നില്ല. അതിന് അച്ഛനോടും അമ്മയോടും നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. (ഏത് ജാതിയായാലും മതമായാലും വിശ്വാസം അമിതമായാൽ വിഷം തന്നെയാണ്, അതിപ്പോ ഇന്ന മതമെന്നൊന്നുമില്ല.)

ഓണം കേരളത്തിന്റെ ജാതിമത വേർതിരിവുകളില്ലാത്ത ദേശീയ ആഘോഷം എന്നാണ് വെപ്പ്. ഞാൻ അക്കാലത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന ആ ഗ്രാമത്തിൽ, ഹിന്ദു കുടുംബളിലൊഴികെയുള്ള ഇതര വിഭാഗങ്ങളിലൊന്നും, ഓണത്തിന് ടിവിയിൽ വരുന്ന പുതിയ സിനിമകൾ കാണുക എന്നതിനപ്പുറം വലിയ ആഘോഷങ്ങളൊന്നും കണ്ടിരുന്നില്ല. അപ്പുറത്തെയും ഇപ്പുറത്തെയും വീടുകളിൽ പൂക്കളങ്ങൾ കാണാം, കസവു മുണ്ടുകളും, ധാവണികളും മുല്ലപ്പൂവുകളും കാണാം, ഇടവഴികളിൽ നിന്ന് എന്റെ അടുക്കളവാതിൽ വഴി കയറിവരുന്ന പാലട പായസം നിറച്ച പാത്രങ്ങൾ കാണാം. എന്റെ വീട്ടിൽ സ്ഥിരമായി ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത് സേമിയ പായസമായതിനാൽ, ഇടയ്ക്കു വന്നു കേറുന്ന പാലട ശരിക്കുമൊരു താരമായിരുന്നു. ഇത് കൂടാതെ, എന്റെ രുചികൾ അറിയാമായിരുന്ന അടുത്ത വീട്ടിലെ ചില അമ്മമാർ, ചെറിയ പാത്രങ്ങളിൽ പുളിയിഞ്ചി നിറച്ച് എന്റമ്മയെ ഏൽപ്പിക്കുമായിരുന്നു. സദ്യ കഴിക്കാൻ പലപ്പോഴും ക്ഷണങ്ങൾ ലഭിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, അന്നൊന്നും സദ്യയോട് വലിയ താൽപര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്നൊക്കെ ഏതെങ്കിലും ഹിന്ദുകല്യാണങ്ങൾക്ക് പോയാൽ തന്നെ, കുറച്ച് ചോറിൽ കുറെ പുളിയിഞ്ചിയും, മൂന്നാലു പപ്പടവും, പൈനാപ്പിൾ കറിയും കുഴച്ച് ഒരടിയാണ്. ബാക്കിയുള്ള കറികളൊക്കെ വിളമ്പിയ പോലെ തന്നെ കിടക്കും. എല്ലാം കഴിഞ്ഞു രണ്ടോ മൂന്നോ ഗ്ലാസ് പായസവും.

ആ ഗ്രാമത്തിൽ ക്രിക്കറ്റും ഫുട്‍ബോളും ഒക്കെ കളിക്കാൻ പറ്റിയ കുറെ പാടങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു സെപ്റ്റംബർ മുതൽ ഏപ്രിൽ വരെയുള്ള മാസങ്ങളിൽ അവിടെയൊക്കെ എപ്പോഴും ഒരുത്സവത്തിനുള്ള കൂട്ടമുണ്ടാകും. ശരിക്കും ആ സമയത്തൊക്കെ പലപ്പോഴും മഴക്കാലങ്ങളെ വെറുത്തിരുന്നു. വിഷുവിനു പെയ്യുന്ന പുതുമഴ പലപ്പോഴും ഏപ്രിൽ മാസങ്ങളിലെ ക്രിക്കറ്റ് കളി മൊത്തം നശിപ്പിച്ചിരുന്നു. ക്രിക്കറ്റും ഫുട്‍ബോളും ആയിരുന്നു പ്രധാനികളെങ്കിലും, ഉണ്ട ഏറ്, ചട്ടി ഏറ്, കബഡി തുടങ്ങിയ നാടൻ വെറൈറ്റികളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ ഗ്രാമത്തിലെ വിവിധ കോണുകളിൽ താമസിക്കുന്നവർക്കായി ഓരോരോ പാടങ്ങൾ അലിഖിതമായി പതിച്ചു കിട്ടിയ പോലെയായിരുന്നു. ഒരു കോണിൽ താമസിച്ചിരുന്ന കുട്ടികൾ അവർക്കായി പറഞ്ഞു വെച്ച പാടങ്ങളിലെ കളിക്കുമായിരുന്നുള്ളു. അങ്ങനെയിരിക്കെ, പുതിയൊരു വിദ്ധ്വാൻ ഒരു വൈകുന്നേരം ഞങ്ങളുടെ പാടത്തെത്തി. ചീകിയൊതുക്കാൻ ശ്രമിച്ച മുള്ളൻ മുടിയും നെറ്റിയിൽ ചന്ദനക്കുറിയും പ്രസന്നതയാർന്ന മുഖവും. പരിചയപ്പെട്ടപ്പോൾ, അവന്റെ വീട് അല്പം മാറിയിട്ടാണെന്നും, പാടത്തിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒരു തറവാട്ടിലെ അംഗമാണെന്നും മനസ്സിലായി. കടുകുമണി പോലുള്ള ഞങ്ങൾ ചെറിയ റാഗ്ഗിങ്ങൊക്കെ നടത്തിയ ശേഷം അവനെയും കളിക്കാൻ കൂട്ടി. വളരെ സ്‌നേഹപൂർണമായ പെരുമാറ്റവും, കളിക്കളത്തിലെ ആത്മാർത്ഥതയും (എന്ന് വെച്ചാൽ ക്രിക്കറ്റ് പന്ത് പിടിക്കാൻ വേണ്ടി ഓടിപ്പോയി വീഴലും, ചളിയിൽ കിടന്നുരുണ്ടുള്ള ഫുട്ബോൾ കളിയും അങ്ങനൊക്കെ) അവനെ ഞങ്ങളിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് അടുപ്പിച്ചു. ഞാനും അപ്പോഴത്തെ എന്റെ വളരെയടുത്ത രണ്ടു കൂട്ടുകാരും (രണ്ടു പേരും മുസ്ലീങ്ങളായിരുന്നു) പിന്നെ ഇവനും പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഒരു കെട്ടു പോലെയായി. അവധിദിവസങ്ങളിൽ രാവിലെ തന്നെ അവൻ ബസ് പിടിച്ചിട്ടോ നടന്നിട്ടോ ഞങ്ങളുടെ സ്ഥലത്തു വരും, കളി തുടങ്ങും. പലപ്പോഴും ഞങ്ങൾ, ഞങ്ങളുടെ കുട്ടി സൈക്കിളുകളും കൊണ്ട് അവനെ കൂട്ടികൊണ്ടു വരാനും പോകുമായിരുന്നു. വേനൽക്കാലങ്ങളിൽ പാടത്തും, അല്ലാത്തപ്പോ തെങ്ങിൻ തോപ്പിലും, ഇടവഴികളിലും, കുളക്കരകളിലും, കനാൽവരമ്പുകളിലും, ചാമ്പ്യൻസ് ലീഗും, ഐപിഎല്ലും, ലോകകപ്പുകളും മാറി മാറി അരങ്ങേറി. മഴയത്തു പുറത്തിറങ്ങാൻ പറ്റാത്ത ദിവസങ്ങളിൽ, തീപ്പെട്ടി പിക്ച്ചറും, ലേബിൽ കളിയും പോലുള്ള ഇൻഡോർ ഗെയിംസ്, കടത്തിണ്ണകളിലും, വീടുകളുടെ വരാന്തകളിലും, തകൃതിയായി നടന്നു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരോണക്കാലം വന്നു. അത്തം മുതൽ പല വീടുകളിലും പൂക്കളങ്ങൾ ഒരുങ്ങിത്തുടങ്ങി. ഞങ്ങളുടെ പുതിയ സുഹൃത്ത് മുസ്ലീങ്ങളായ ഞങ്ങൾ മൂന്നെണ്ണത്തിനെയും ഓണത്തിനേക്ക് അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. ചെറിയ വീടാണെന്നും, ഉള്ള സ്ഥലത്തു നമുക്ക് അടിച്ചു പൊളിക്കാമെന്നും അവൻ പറഞ്ഞു. തിരുവോണത്തിന് കുറച്ചു ദിവസം മുൻപേ, വാശിപിടിച്ചും ബഹളം വെച്ചും ഒരു മുണ്ട് സംഘടിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ആ സുദിനം വന്നെത്തി. മുണ്ടുടുത്തിട്ട് ചവിട്ടാൻ വയ്യാത്തോണ്ട്, സൈക്കിൾ വഴിയിൽ വെച്ചിട്ട് നടന്നു പോകേണ്ടി വന്നു. അത്രയും മോശം അവസ്ഥയിൽ ഉള്ള സൈക്കിൾ ആയോണ്ടും, അല്പം കുപ്രസിദ്ധി ഉള്ള ആ സൈക്കിൾ എന്റേതാണെന്നു അവിടെയുള്ള കടക്കാർക്കൊക്കെ അറിയുന്നത് കൊണ്ടും (എന്റെ അച്ഛൻ പലപ്പോഴും ആ സൈക്കിളും തോളത്ത് എടുത്തോണ്ട് സൈക്കിൾ റിപ്പയർ കടയിൽ പോകുന്നത്, ആ നാട്ടിലെ ഒരുവിധം എല്ലാരും കണ്ടുകാണും), ആരും എടുത്തോണ്ട് പോകും എന്ന പേടിയില്ലായിരുന്നു. വഴിയിൽ വെച്ച് സുഹൃത്തുക്കളെ കണ്ട്, അതിലൊരുത്തന്റെ സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ കയറി യാത്ര തുടർന്നു. ആ ചെറിയ യാത്രയിൽ എത്ര തവണ മുണ്ടഴിഞ്ഞു വീണെന്ന് ഒരൂഹവുമില്ല. ആദ്യായിട്ടാണ് ഒരു വീട്ടിൽ ഓണാഘോഷത്തിനു പങ്കെടുക്കാൻ പോകുന്നത്. എന്താ നടക്കാൻ പോകുന്നതെന്ന് വലിയ പിടിയൊന്നുമില്ല. പൂക്കളൊന്നും വാങ്ങാൻ കാശില്ലാത്തതിനാൽ, വഴിയിൽ കണ്ട ചില ചാവാലി പൂക്കളും, ഇലകളും, കായകളും ഒക്കെ പറിച്ചോണ്ടാണ് ഈ പോക്ക്.

അവൻ അടയാളമായി പറഞ്ഞിരുന്ന ബസ് സ്റ്റോപ്പ് എത്താറായി. സുസ്മേരവദനനായി, റോഡരികിൽ തന്നെ അവൻ കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. വിശാലമായ പാടങ്ങൾ കീറിമുറിച്ചോണ്ട് പോകുന്ന ടാറിട്ട വഴിയിൽ നിന്നിറങ്ങി, അല്പം മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോകുന്ന വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞൊരു ഇടവഴിയുടെ അറ്റത്തായിരുന്നു അവന്റെ വീട്. ആ വീടിനപ്പുറം താഴെയായി ഒരു കനാലും, അതിനും അപ്പുറത്തൊരു കുളവും ഉണ്ടായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് വാ എന്ന് പറഞ്ഞോണ്ട് ആ ഇടവഴിയിലെ കയറ്റം അവൻ ഓടിക്കയറി, പിന്നാലെ ഞങ്ങളും. വീടിന്റെ മുറ്റത്തെത്തിയപ്പോൾ, അവന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു. പൂക്കളം ഇടാനായി ഞങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. ചെറിയൊരു വട്ടത്തിൽ പൂക്കളും, അതിന്റെ നടുക്കായി ഒരു റോസാപ്പൂവും കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. ചേമ്പിന്റെ ഇലകൾ വെട്ടിത്തന്നു ഞങ്ങൾക്ക് ഇരിക്കാൻ. അച്ഛനും അമ്മയും ഞങ്ങൾ 4 കുട്ടികളും അങ്ങനെ പൂക്കളം ഒരുക്കാൻ തുടങ്ങി. അവർ, ഞങ്ങൾ കൊണ്ടുപോയ ഇലകളും പൂക്കളും അവിടെയും ഇവിടെയുമൊക്കെയായി കൊള്ളിച്ചു; ഞങ്ങളുടെ ഒരു സമാധാനത്തിന്. പിന്നെ ലുഡോ ബോർഡ് കളി തുടങ്ങി. അന്നത്തെ ദിവസത്തേക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങിയതെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പുത്തൻ ലുഡോ ബോർഡ്. കളിക്കിടയിൽ ചായയും, ജാഗിരിയും (ഒരു തരം ജിലേബി), പായസവുമൊക്കെ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. എനിക്ക് ജാഗിരി ഇഷ്ടമാണെന്നു എപ്പോഴോ അവനോട് പറഞ്ഞത് എനിക്കോർമ്മ വന്നു. ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യുന്ന മണമടിച്ചപ്പോൾ അത് ചിരപരിചിതമായ എന്തിന്റെയോ ആണല്ലോ എന്നെനിക്ക് തോന്നാതിരുന്നില്ല. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛനോടും മക്കളോടും വാഴയില വെട്ടിക്കൊണ്ടുവരാൻ അമ്മ വന്നു പറഞ്ഞു. അച്ഛൻ മുൻപേയും ഞങ്ങൾ പിറകിലുമായി പോയിട്ട് വാഴയിലകൾ വെട്ടിക്കൊണ്ടു വന്നു. ഞങ്ങളോടു പോയി കളിച്ചോളാനും, ഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കിയിട്ട് അച്ഛനും അമ്മയും വരാമെന്നും പറഞ്ഞു. അവിടെ അടുത്തുള്ള പറമ്പിലൂടെയൊക്കെ ചുറ്റി നടന്ന്, കാണുന്നവർക്കെല്ലാം അവൻ അതീവ സന്തോഷത്തോടെ ഞങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മക്കളേ എന്ന ഉറക്കെയുള്ള വിളികേട്ട്, ചോറായി എന്ന് പറഞ്ഞോണ്ട് അവൻ വീട്ടിലേക്കോടി, പിറകെ ഞങ്ങളും. ചെറിയ ആ നടുമുറിയിൽ തറയിലായി 4 ഇലകൾ ഇട്ടിരുന്നു. ഞങ്ങൾ കഴിച്ചതിനു ശേഷം അച്ഛനും അമ്മയും കഴിച്ചോളാമെന്ന് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങളെല്ലാരും നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ഒടുവിൽ അച്ഛൻ കൂടെയിരുന്നു.

ഇലകളിൽ കണ്ണും നട്ടിരുന്ന ഞങ്ങൾക്ക് മുൻപിലേക്ക് ആദ്യം വന്നു വീണത് വലിയുള്ളി (സവാള) ചേർത്ത തൈരായിരുന്നു. അതിനു പിന്നാലെ മാങ്ങാച്ചാറും, ചമ്മന്തിയും. എന്റെയും കൂടെ വന്നവരുടെയും മുഖത്തു ഒരു ചെറുചിരി വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. തലയുയർത്തി അവനെ നോക്കിയപ്പോൾ എങ്ങനുണ്ടെടാ എന്റെ സെറ്റപ്പ് എന്നൊരു ഭാവം അവന്റെ മുഖത്തും. വലിയൊരു പാത്രത്തിൽ ആവിപറക്കുന്ന ബിരിയാണിയുമായി, അമ്മ വീണ്ടും രംഗപ്രവേശം ചെയ്തു. ഞങ്ങളുടെയെല്ലാം മുഖത്ത് ബൾബ് കത്തിയ ഭാവം. മസാലകളും, കയമ അരിയും, കോഴിക്കഷണങ്ങളും ചേർന്ന് അവിടെയാകെ സുഗന്ധം പരത്തി; അതിൽ മയങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഞാനുൾപ്പെടെയുള്ള കുറച്ചാത്മാക്കളും. വലിയ തവികളിൽ ബിരിയാണിയും വാത്സല്യവും ചേർത്ത്, ആ അമ്മ വിളമ്പി. ഏറ്റവും കൃത്യമായി വെന്ത അരിമണികളും, ഏറ്റവും നന്നായി യോജിപ്പിച്ച മസാലകളും, ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മാനിച്ചത് അന്നോളം കഴിച്ചതിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും നല്ല ബിരിയാണിയായിരുന്നു. അതിന്റെ രുചിയിൽ സന്തോഷം കൊണ്ട് കരഞ്ഞു പോകുമോ എന്ന് പോലും എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. കൂടെയുള്ളവരുടെ അവസ്ഥയും വ്യത്യസ്ഥമായിരുന്നില്ല. ഞങ്ങൾ ആർത്തിയോടെ കഴിക്കുന്നത് വാത്സല്യം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ ആ അച്ഛനും അമ്മയും നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വയറു നിറയെ ബിരിയാണി കഴിച്ച് ഞങ്ങൾ എഴുന്നേറ്റു. കൈകഴുകി വന്ന ഉടനെ, പുറത്തെ ബെഞ്ചിലും, അകത്തു വിരിച്ചിരുന്ന പായിലുമൊക്കെയായി കിടന്ന് ഞങ്ങൾ 4 പേരും ഉറക്കം പിടിച്ചു. വൈകുന്നേരം എണീറ്റപ്പോൾ അമ്മ നല്ല കട്ടൻ ചായ ഉണ്ടാക്കി തന്നു. അത് കുടിച്ചോണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അമ്മ പറഞ്ഞു, ഞങ്ങളെല്ലാരും ബിരിയാണി ഇഷ്ടപെടുന്ന ആൾക്കാരാണെന്നു അറിയാവുന്നതു കൊണ്ടാണ് അന്ന് ബിരിയാണി തന്നെ വച്ചതെന്ന്. ബിരിയാണി ഇഷ്ടപ്പെട്ടോ എന്ന ചോദ്യത്തിന് എങ്ങനെ മറുപടി പറയണം എന്നെനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ആളുകൾ (മുസ്ലീങ്ങൾ) വെക്കുന്ന പോലെ ആയിട്ടുണ്ടാവില്ലെന്നും, എന്നാലും അമ്മയൊന്നു ശ്രമിച്ചു നോക്കിയതാണെന്നും പറഞ്ഞപ്പോൾ, ഇനിയും വന്നാൽ ഇത് പോലത്തെ ബിരിയാണി ഉണ്ടാക്കിതരണമെന്ന് ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു. ശരിക്കും, കോഴിക്കോട്ടെ തലമൂത്ത, എണ്ണം പറഞ്ഞ വെപ്പുകാർ ഉണ്ടാക്കുന്ന ബിരിയാണിയോട് കിടപിടിക്കുന്നതായിരുന്നു അന്ന് അമ്മ ഉണ്ടാക്കിയ ബിരിയാണി എന്ന കാര്യത്തിൽ എനിക്കിപ്പോഴും ഒരു സംശയവുമില്ല.

ആ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഏകമകന്റെ, അക്കാലത്തെ ചുരുക്കം സുഹൃത്തുക്കളിൽ ഒരാളായിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ എനിക്ക് അഭിമാനമുണ്ട്. ഞങ്ങളോട് അവർ എത്രത്തോളം സ്നേഹം കാണിച്ചു എന്നതിന്, ഞങ്ങളെ കാത്തിരുന്നു ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഒരുക്കിയ പൂക്കളവും, അന്നേക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങിയ ലുഡോ ബോർഡും, എനിക്കായി കരുതിയ ജാഗിരിയും, പിന്നെ അമ്മ ഞങ്ങൾക്കായി മാറ്റിവെച്ച ബിരിയാണി കൈപ്പുണ്യവും, മാത്രം മതി തെളിവായിട്ട്. ആ ബിരിയാണി, സദ്യയെന്ന യാഥാസ്ഥിതികതക്കു മേലെ ആ വീട്ടുകാർ ഞങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹത്തിനും ഞങ്ങളുടെ രുചികൾക്കും എത്രത്തോളം പ്രാധാന്യം നൽകി എന്നതിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണമായിരുന്നു.

ഒരുപാട് വർഷങ്ങൾ ഓണത്തിനും വിഷുവിനും ഒക്കെയായി വീണ്ടും ഞങ്ങളവിടെ ഒത്തുകൂടി. ആഘോഷങ്ങളുടെ പേര് മാറിയെങ്കിലും, പൂക്കളത്തിനു പകരം മാലപ്പടക്കങ്ങൾ വന്നെങ്കിലും, ഒരു കാര്യത്തിന് മാത്രം മാറ്റമുണ്ടായിരുന്നില്ല; ഇലയിൽ സദ്യക്ക് പകരം ആ അമ്മ സ്നേഹത്തോടെ വിളമ്പുന്ന ബിരിയാണിക്കും, അതിന്റെ രുചിക്കും.

വാൽക്കഷ്ണം: ഇത് പോലുള്ള ബിരിയാണികൾ തിന്നു വളർന്ന ഞാൻ, മലബാറിനു താഴേക്കുള്ള പ്രദേശങ്ങളിലെ പല കടകളിലും പോയി, പൈൻ ആപ്പിളും, എസ്സെൻസും ഒക്കെയിട്ട് മധുരിപ്പിച്ച ബിരിയാണി കഴിച്ച്, ഇത് ബിരിയാണിയല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു വഴക്കുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതില് വലിയ അത്ഭുതമൊന്നുമില്ല. തീറ്റദോഷം കൊണ്ടാണെന്നു കരുതി ക്ഷമിച്ചേരെ.

അടിക്കുറിപ്പ്: ചെറുപ്പത്തിൽ ഞാനൊരു ബിരിയാണി ആയിരുന്നെങ്കിലും, ഇപ്പൊ ഞാൻ ബിരിയാണിയുമല്ല, വട്ടയപ്പവുമല്ല, സദ്യയുമല്ല. പണ്ട് പച്ച നിറത്തോട് ചെറിയ ചായ്‌വുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, ഇപ്പൊ പച്ചയോ, ചുമപ്പൊ, കാവിയോ താൽപര്യമില്ല; പ്രത്യേക മമതയോ പുച്ഛമോ ഇല്ല. മിട്ടായി തെരുവും, സ്വരാജ് റൗണ്ടും, മട്ടാഞ്ചേരിയും, മുല്ലക്കലും, ചാല മാർക്കറ്റും ഒരു പോലെ പ്രിയങ്കരം; അത് പോലെ തന്നെ നരസിംഹ മന്നാടിയാരും, മംഗലശ്ശേരി നീലകണ്ഠനും.

യാഥാസ്ഥിതികതകളില്ലാത്ത, മുൻവിധികളില്ലാത്ത അഭിവാദ്യങ്ങൾ...

പാണിയേലി പോര് - തൊമ്മൻകുത്ത് - കാൽവരി മൗണ്ട് - അഞ്ചുരുളി - ഒക്ടോബർ 2016

പാണിയേലി പോര് - തൊമ്മൻകുത്ത് - കാൽവരി മൗണ്ട് - അഞ്ചുരുളി 

അന്നൊരു ബുധനാഴ്ച. ഓഫീസിലെ ജോലിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞു ഹോസ്റ്റൽ റൂമിലെത്തി ചുമ്മാ ഇരിക്കുമ്പോ ഒരു നേരംപോക്ക് തോന്നി, കേരളത്തിലെ, ഞാനിതു വരെ പോകാത്ത സ്ഥലങ്ങളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റുണ്ടാക്കുക. അങ്ങനെ സഞ്ചാരി ഗ്രൂപ്പിൽ നിന്നും, പിന്നെ എന്റെ ഓർമയിൽ നിന്നുമൊക്കെ സ്ഥലങ്ങളെടുത്ത് ലിസ്റ്റിൽ ഇടാൻ തുടങ്ങി. ആലോചിക്കുന്തോറും ലിസ്റ്റിന്റെ നീളം കൂടിക്കൂടി വന്നപ്പോ തൽക്കാലത്തേക്ക് അതവിടെ നിർത്തി.

വെള്ളിയാഴ്ച വൈകുന്നേരം. വീക്കെന്ഡിലേക്ക് പ്ലാനൊന്നും ഇട്ടിട്ടില്ല. ചുമ്മാ സ്ഥലങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റെടുത്തു നോക്കി. ഒരു യാത്രയ്ക്ക് കവർ ചെയ്യാവുന്ന ഒരു 3 - 4 സ്ഥലങ്ങൾ മാർക്ക് ചെയ്തു. ബസിൽ പോകാനായിരുന്നു പ്ലാൻ. ശനിയാഴ്ച രാവിലെ സ്ഥലം വിടാമെന്നു വിചാരിച്ചു. ആ പ്ലാനും ഉറപ്പിച്ചു മനക്കോട്ട കെട്ടിക്കൊണ്ട് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു.

രാവിലെ എണീറ്റപ്പോ കുറച്ചു മിസ്സ്ഡ് കോൾസ് കണ്ടു. നോക്കുമ്പോ യാത്ര പ്രിയനായ ഒരു സുഹൃത്താണ്. വിളിച്ചപ്പോൾ, താങ്കൾ സ്ഥലത്തുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞെന്നും അപ്പോൾ എന്തായാലും യാത്ര കാണുമല്ലോയെന്നും, അവൻ പറഞ്ഞു. ഞാനവനോട് യാത്രയുണ്ടെന്നു പറയുകയും, എന്റെ പ്ലാൻ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. കേട്ടപ്പോൾ അവനും ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. അങ്ങനാണേൽ അവന്റെ കാറിൽ പോകാമെന്നായി. അത് കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ പ്ലാനിലേക്ക് 2 സ്ഥലങ്ങൾ കൂടെ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. നിന്നും ഇരുന്നും തിരിഞ്ഞും ഉച്ചയായി. അവൻ വീണ്ടും വിളിച്ചപ്പോൾ, പ്ലാൻ കുറച്ചൂടെ വലുതായൊന്നും 2 പേരും കൂടെ ഐക്യദാർഢ്യം പ്രഖ്യാപിച്ചു രംഗത്തെത്തിയിട്ടുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ പ്ലാൻ തയ്യാറായി: 1 കാറ് - 4 പേര് - റൂട്ട്: പാണിയേലി പോര് - തൊമ്മൻകുത്ത് - കാൽവരി മൗണ്ട് - അഞ്ചുരുളി - തങ്ങൾപ്പാറ - ഇല്ലിക്കൽകല്ല്.

ഉച്ചതിരിഞ്ഞ് ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും നല്ല മഴയുണ്ടായിരുന്നു. ആദ്യത്തെ യാത്ര അങ്കമാലി - പെരുമ്പാവൂർ - കുറുപ്പംപടി/ഓടക്കാലി വഴി പാണിയേലി പോര് ആണ്. അങ്കമാലി കഴിഞ്ഞു കാലടിയിൽ നിന്ന് ഇടത്തോട്ട് കോടനാടേക്കുള്ള ഒരു വഴിയുണ്ട്. മാപ്പ് നോക്കിയപ്പോൾ ആ റൂട്ടിലെ കുറെ ഉൾവഴികളിലൂടെ പോയാൽ പാണിയേലി പോര് എത്തിച്ചേരാമെന്നു മനസ്സിലായി. അങ്ങനെ കാലടിയിൽ നിന്നു ഞങ്ങൾ ഇടത്തോട്ടു തിരിഞ്ഞു. കാലടിയിൽ നിന്ന് കോടനാടിന്നടുത്തൂടെ, മലയാറ്റൂർ - ചെട്ടിനട - ക്രാരിയേലി (ഓരോരോ പേരുകളേയ്) റൂട്ടിലൂടെ ഞങ്ങൾ ചോദിച്ചു ചോദിച്ചു പോയി. ഈ വഴിയിലെ ചെറു കവലകളും, കലുങ്കുകളും, മലയാറ്റൂര് കഴിഞ്ഞുള്ള പാലവുമെല്ലാം നല്ല കാഴ്ചകളാണ്. കോടനാടിന്റെ സാമീപ്യമുള്ളത് കൊണ്ട്, അതിന്റെയൊരു ഇരുട്ടും തണുപ്പും അത് വേറെ. പാണിയേലി കവല കാണാൻ ഒരു പ്രത്യേക ചന്തമാണ്‌. ആളുകൾക്ക് സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കാനുള്ള കുറച്ചു കൽകെട്ടുകളും നല്ല 2 ചായക്കടകളും ഉണ്ടവിടെ. ആ കവലയിൽ നിന്നു നേരെ പോയാൽ പാണിയേലി പോര്, വലത്തോട്ടു പോയാൽ ഓടക്കാലി. തിരിച്ച് അങ്കമാലി പോകുന്നവർക്ക്, ഈ വഴി പോയി അല്പം കഴിഞ്ഞു കുറുപ്പംപടി ഭാഗത്തേക്കു തിരിയുന്നതായിരിക്കും നല്ലത്. പാണിയേലി കവലയിൽ നിന്ന് ഏകദേശം 2 കിമി കാണും പോരിലേക്ക്. ഒരു Y കവല കാണാം. അവിടുന്ന് താഴേക്ക് മണ്ണിട്ട റോഡിലൂടെ ഇറങ്ങി വേണം പോരിലേക്ക് പോകാൻ. വലതുഭാഗത്ത് മുകളിലേക്കുള്ള റോഡ് മലയാറ്റൂർ വനം ഡിവിഷൻറെ ഉൾപ്രദേശങ്ങളിലേക്കാണ്. ആ പരിസരം ആകെമൊത്തത്തിൽ വളരെ മനോഹരമാണ്. കാട്ടിനുള്ളിലേക്കുള്ള വഴികൾ ഇടയ്ക്കിടെ കാണാം, എന്ന് വെച്ച് കേറിച്ചെല്ലാൻ നിൽക്കരുത്. പോരിലേക്കുള്ള പ്രവേശന ഫീസ് ആളൊന്നിന് 10 രൂപയാണ്. ഏകദേശം 4.30 വരെ പ്രവേശനം അനുവദിക്കും. പോരിലെ പോരാട്ടമൊക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ചെറിയ വിശപ്പൊക്കെ തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. രാവിലെ കഴിച്ച മസാലദോശയും ഉഴുന്നുവടയും ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു പോയിരുന്നു. പാണിയേലി കവലയിൽ തിരിച്ചെത്തി ചായയും പഴംപൊരിയും കഴിച്ചു. അപ്പപ്പോൾ ഉണ്ടാക്കിക്കിട്ടിയ ചൂടു പഴംപൊരികൾ ഏകദേശം 15 എണ്ണം ഞങ്ങൾ 4 പേരുംകൂടെ കഴിച്ചു. മാവ് തീർന്നൂന്ന് ഉറപ്പാക്കിയിട്ടാണ് ഞങ്ങൾ അവിടം വിട്ടത്. നേരെ ഓടക്കാലിക്ക്.

അന്ന് ഇടുക്കി ജില്ലയിൽ ഹർത്താലായിരുന്നു. പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ഇടുക്കി ജില്ലയിൽ പ്രവേശിക്കുമ്പോഴേക്കും ഹർത്താൽ സമയം കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തൊമ്മൻകുത്തിലേക്ക് അന്നേ ദിവസം ഇനി പോകാൻ പറ്റില്ല, അപ്പോ ഇനി അന്ന് രാത്രി തങ്ങാനുള്ള സെറ്റപ്പ് നോക്കാമെന്നു തീരുമാനിച്ചു. തൊമ്മന്കുത്തിനു ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള പ്രധാന പട്ടണം തൊടുപുഴയാണ്, ഏകദേശം 20 കിമി. ഫാമിലി ഒക്കെ ആയിട്ട് പോകുമ്പോൾ തൊടുപുഴയായിരിക്കും നല്ല ഓപ്ഷൻ. ആദ്യം ഞങ്ങളുടെ പ്ലാൻ ഓടക്കാലി - കോതമംഗലം വഴി തൊടുപുഴ പോകാനായിരുന്നു. പിന്നെയോർത്തു, തൊമ്മൻകുത്തിനു ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള ഏതെങ്കിലും സ്ഥലത്ത് ചെറിയ സെറ്റപ്പിൽ വല്ലോം തങ്ങാമെന്ന്. അങ്ങനെ കോതമംഗലത്തു നിന്നു, തൊടുപുഴ വഴിക്ക് പോകാതെ, കാളിയാർ റൂട്ടിലേക്ക് വണ്ടി തിരിച്ചു. പോകുന്ന വഴിക്കൊന്നും ലോഡ്‌ജുകളുടെ ലക്ഷണമൊന്നും കണ്ടില്ല. അഥവാ ഒന്നും കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ തൊടുപുഴക്ക് പോകാം എന്നുള്ളത് കൊണ്ട് പ്രശ്നമില്ലായിരുന്നു. പോത്താനിക്കാട് തീരെ ചെറുതല്ലാത്തൊരു അങ്ങാടിയാണ്. അവിടെ ചോദിച്ചപ്പോൾ കുറച്ചു മുന്നോട്ട് പോയാൽ പൈങ്ങോട്ടൂർ എന്ന സ്ഥലത്ത് നല്ലൊരു ഹോട്ടൽ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു. പൈങ്ങോട്ടൂര് ഒരു കവലയുണ്ട്, നേരെ പോയാൽ കാളിയാർ/തൊമ്മൻകുത്ത്, വലത്തോട്ട് പോയാൽ തൊടുപുഴ, ഇടത്തോട്ട് പോയാൽ തലക്കോട്/അടിമാലി/മൂന്നാർ. അവസാനം പറഞ്ഞ മൂന്നാർ റൂട്ടിൽ നല്ലൊരു ഹോട്ടൽ (കാഴ്ച്ചയിൽ മാത്രം) കണ്ടു. കയറിച്ചെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ റൂമൊന്നിനു 3000 രൂപ. അതിൽ പരമാവധി മൂന്നു പേരെയേ കയറ്റു, അപ്പോൾ ബാക്കിയുള്ളവനെ എന്തു ചെയ്യുമെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ മറ്റൊരു റൂം കൂടി എടുക്കണമെന്നായി. അപ്പോൾ ആകെമൊത്തം 6000 രൂപ, അതും രാവിലെ നേരത്തെ എണീറ്റ് പോകാനുള്ള ഞങ്ങളോട്. റൂം കാണിച്ചു തരാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ, അയാൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു കഴിയുന്നവരെ കാത്തിരിക്കണമത്രേ. അതും കഴിഞ്ഞു വീണ്ടും അര മണിക്കൂർ കാത്തിരിക്കണമത്രേ റൂം വൃത്തിയാക്കി കിട്ടാൻ. അവിടെ ഒരൊറ്റ അതിഥികളും ഇല്ലാത്തതിന്റെ കാര്യം മനസ്സിലായി. വില്ലേജ് ഓഫീസിലൊക്കെ പോയി അപേക്ഷയൊക്കെ കൊടുത്തിട്ട്, കുറെ കാലം കഴിഞ്ഞൊക്കെ കാര്യം സാധിച്ചു കിട്ടില്ലേ? ആ ഒരു രീതിയാണ്, ഈ സ്വർണത്തിൽ പണിഞ്ഞ രാജകൊട്ടാരത്തിനും, അവിടിരിക്കുന്ന മഹാമന്ത്രിക്കും (രാജാവ് സ്ഥലത്തില്ല). സലാം പറഞ്ഞ് അവിടുന്നിറങ്ങി. 

പിന്നെയും മുന്നോട്ട് പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ വണ്ണപുറം എന്ന സ്ഥലത്തെത്തി. അവിടെ അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ ഒരു അരിക്കട നടത്തുന്ന ഇക്കാക്കയുടെ അടുത്തേക്ക് വിട്ടു. അങ്ങേരോട് റൂമുണ്ടോന്നു ചോദിച്ചു മുഴുമിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നില്ല, അപ്പോഴേക്കും തൊട്ടടുത്ത കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നു റൂമിന്റെ മുൻപിലെത്തി. പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ ഒരമ്പലവും, പാടവും പിന്നെ ഒരു മലയുടെ നല്ല ഉഗ്രൻ വ്യൂ ഉം. റൂമിൽ 2 ഡബിൾകോട്ടു ബെഡ്, വാഷ് ബേസിൻ, വർക്ക് ഏരിയ, ഷെൽഫ്, ബാത്ത്റൂം, പിന്നെയും കുറെ സ്ഥലം ബാക്കി. എത്രയാ വാടകയെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ 500 രൂപ എന്ന് പറഞ്ഞു. കേട്ടത് 500 എന്ന് തന്നെയാണെന്ന് ഉറപ്പിക്കാൻ ഒന്നൂടെ ചോദിച്ചു. അപ്പോൾ തൊട്ടടുത്ത റൂമാണെങ്കിൽ 300 മതി എന്നായി. അത് കുറച്ചൂടെ ചെറുതായിരുന്നു. അങ്ങനെ 500 ൻറെ റൂം ഉറപ്പിച്ചു. ഒരാൾക്ക് ചിലവ് വെറും 125 രൂപ, അതൊരു ലോട്ടറി തന്നെയായിരുന്നു. ഇനി അടുത്ത ചടങ്ങിലേക്ക്; രാത്രിഭക്ഷണം. ചുറ്റുമുള്ള ചെറിയ തട്ടുകടകളിലൊന്നും കാര്യമായിട്ട് ഒന്നുമില്ല. ഒരു സ്ഥലത്തു പൊറോട്ടയും സാമ്പാറും, വേറൊരു സ്ഥലത്തു കപ്പ മാത്രം, കറിയൊന്നുമില്ല, അങ്ങനെ അങ്ങനെ. കാര്യമെന്താന്നു ചോദിച്ചാൽ ഒന്നുമില്ല, ഹർത്താൽ തന്നെ. അങ്ങനെ വന്നവഴിക്ക് കുറച്ചു പോയി നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു തട്ടുകട കണ്ടു. ചോദിച്ചപ്പോൾ നല്ല ചൂട് ദോശയും, പോത്തിറച്ചിയും ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു. 4 പ്ലേറ്റ് ഇറച്ചി നിരനിരയായിട്ട് വന്നുപോയി. കട അടക്കാറായോണ്ട് ബാക്കി വന്ന അര പ്ലേറ്റ് ഇറച്ചി സൗജന്യമായും തന്നു. അതും പോരാഞ്ഞു ഓംലെറ്റും ബുൾസൈയും ചായയും വാങ്ങിത്തകർത്തു, ആകെമൊത്തം ബഹളം. വളരെ നിസ്സാര തുകയെ ബില്ലായുള്ളു. ആ സ്ഥലത്തങ്ങു കൂടിയാലോന്നു ആലോചിച്ചുപോയി. തിരിച്ചു പോകുന്ന വഴിക്ക്, പഴയ സിനിമ ടാക്കീസുകളെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ബിയർ പാർലർ കണ്ടു, അവിടെയും കേറി (അല്ലാ, ചുമ്മാ ആ വഴി പോയപ്പോ... ഇങ്ങനെ) തിരിച്ചു റൂമിൽ വന്നു, കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു, 12 മണിയോടെ എല്ലാരും ഉറങ്ങി.

രാവിലെ എണീറ്റു തൊട്ടടുത്തുള്ള (തലേന്ന് അടച്ചിട്ടിരുന്ന) ഒരു കടയിൽ കേറി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. നല്ല വൃത്തിയുള്ള സ്ഥലവും, രുചികരമായ ഭക്ഷണവും, ഉഗ്രൻ സർവീസും. 4 പേരും കൂടെ കഴിച്ചിട്ടും 200 രൂപയിൽ താഴെയേ ആയുള്ളൂ. അവിടുന്ന് അല്പം മുന്നോട്ട് പോയാൽ കാളിയാറിലേക്കും, മുള്ളരിങ്ങാടേക്കും, തൊമ്മൻകുത്തിലേക്കുമുള്ള വഴികൾ കാണാം. ഏകദേശം 15 മിനിട്ടുകൾ കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ തൊമ്മൻകുത്തിന്റെ കവാടത്തിലെത്തി. കവാടത്തിനരികെ തന്നെ കാണുന്ന വെള്ളച്ചാട്ടമാണ് തൊമ്മൻകുത്ത്. അതിന്റെ മുകളിലേക്കുള്ള മറ്റു കുത്തുകൾ (വെള്ളച്ചാട്ടങ്ങൾ) കാണാൻ വനംവകുപ്പിന്റെ പാസ്സ് എടുക്കണം; ഒരാൾക്ക് 20 രൂപ. നല്ല ഇരുട്ടു വീണു കിടക്കുന്ന ഒരുഗ്രൻ നടപ്പാതയാണ് അവിടെ നമ്മളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. ആ വഴി, മലയാറ്റൂർ ഡിവിഷനിലെ ഉൾക്കാട്ടിലുള്ള ഉറവകളിൽ നിന്ന് രൂപം കൊണ്ട പുഴയുടെ തീരത്തൂടെയാണ്. പുഴ ഒഴുകി മൂവാറ്റുപുഴയിൽ ചേരുകയും, പിന്നെ തൊടുപുഴയോടൊപ്പം പെരിയാറിൽ ചെന്നുചേരുകയും ചെയ്യുമെന്ന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. ഈ പുഴയിൽ തൊമ്മന്കുത്ത് കൂടാതെ, 9 വെള്ളച്ചാട്ടങ്ങൾ കൂടെയുണ്ട്. അവയിൽ 2 എണ്ണം വരെയേ നമുക്ക് സാധാരണ ഗതിയിൽ പ്രവേശനമുള്ളൂ. കൂടുതൽ മുകളിലേക്ക് പോകണമെങ്കിൽ ട്രെക്കിങ്ങ് പാക്കേജ് എടുക്കണം. ആ യാത്രയിൽ ധാരാളം മൃഗങ്ങളെ കാണാമെന്നു അവിടെയുള്ള ഗാർഡ് പറഞ്ഞു. ഒരിടത്തു പോലും പുഴയിലേക്കിറങ്ങാൻ അനുവാദമില്ല (30 ഓളം പേർ മരിച്ചിട്ടുണ്ട് ഇവിടെ). വേനൽക്കാലമൊഴികെയുള്ള സമയങ്ങളിൽ പുഴത്തീരത്ത് ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്തു കഴിക്കാവുന്നതാണ്.  വഴിയിലുടനീളം അതിമനോഹരങ്ങളായ തീരങ്ങൾ കാണാം, അവിടെയൊക്കെ പോയിരിക്കാൻ നല്ല രസമാണ്. ആ വഴിയിലെ ആദ്യത്തെ കുത്തായ ഏഴുനിലക്കുത്ത് എത്തുന്നതിനു മുൻപായി വനംവകുപ്പിന്റെ ഒരു ഏറുമാടം ഉണ്ട്. അതിൽ നമുക്ക് കയറിയിരിക്കാം (ഒരു സമയത്തു പരമാവധി 3 പേർ).  ഏഴുനിലക്കുത്തിൽ വെള്ളം ഏഴുനിലകളായിട്ടാണ് ചാടുന്നത്. നിലകൾ തീരെ ചെറുതായതിനാൽ, ഏഴെണ്ണമുണ്ടെന്നു കണ്ടാൽ മനസ്സിലാവില്ല. ഒരകലത്തിൽ നിന്ന് കാഴ്ച കാണാം, കമ്പിവേലിക്കുള്ളിലൂടെ കയറാൻ നോക്കിയാൽ ഗാർഡുമാർ വെടിവെച്ചിടും (ചുമ്മാ, പക്ഷെ നല്ല പോലെ പോയി വന്നാൽ, അതല്ലേ നല്ലത്. വെള്ളത്തിൽ പലയിടത്തും കണ്ണിൽപ്പെടാത്ത ആഴമുള്ള കുഴികളുണ്ട്.) പ്രവേശനകവാടത്തൂന്ന്, ഒരു കിമി ഇൽ താഴെ ദൂരമേ ഈ കുത്തു വരെയുള്ളൂ. അടുത്ത കുത്തായ തേൻകുഴിക്കുത്തിലേക്ക് ഏകദേശം ഒരു കിമി കൂടെ. ആ കുത്തിലേക്ക് നടന്നു പോകവേ ഒരു ഗാർഡിനെ പരിചയപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ സാധാരണ വഴിയിൽ നിന്ന് താഴേക്കിറക്കി പുഴയുടെ തൊട്ടടുത്തുള്ള പാറകളിലൂടെ കൊണ്ടുപോയി. അത് നല്ലൊരു അനുഭവമായിരുന്നു (വഴുക്കൽ ശ്രദ്ധിക്കണം; ഞാൻ 2 വട്ടം വീണു). നമ്മൾ അവിടുന്ന് കയറിയെത്തുക തേൻകുഴിക്കുത്തിനു തൊട്ടടുത്താണ്. അവിടുന്ന് കാഴ്ച കണ്ടിട്ട് പിന്നെ തിരിച്ചിറങ്ങണം. അവിടുന്ന് അപ്പുറത്തേക്ക് പ്രവേശനമില്ല (ട്രക്കിങ്ങുകാർ ഒഴികെയുള്ളവർക്ക്). വഴി അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്നയിടം വരെ ഒന്ന് പോയി കണ്ടു. പിന്നെയങ്ങോട്ട് ശരിക്കുള്ള വഴിയൊന്നുമില്ല. ആനകൾ ആ അടച്ചിരിക്കുന്ന ഭാഗം വരെയൊക്കെ വരാറുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. പണ്ടൊരിക്കൽ വന്നിട്ട് നേരത്തെ പറഞ്ഞ ഏറുമാടം വരെയെത്തുകയും, അത് അടിച്ചുപൊളിക്കുകയും ചെയ്തുവത്രേ. ഞങ്ങൾ തിരിച്ചിറങ്ങി, ഒരു കാപ്പിയും കുടിച്ചോണ്ട് റോഡിലൂടെ നടന്നു തൊമ്മന്കുത്ത് വെള്ളച്ചാട്ടം കുറച്ചു നേരം കണ്ടിരുന്നു. അവിടുന്ന് അടുത്ത ലക്ഷ്യമായ കാൽവരിമൗണ്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.

തൊടുപുഴ - ചെറുതോണി വഴി പോയാൽ മതി ശരിക്കും. പോകാത്ത റൂട്ടിൽ യാത്ര ചെയ്യണമെന്ന ആഗ്രഹമുള്ളോണ്ട് മറ്റൊരു വഴി തപ്പിപ്പിടിച്ചു. ആ വഴിയെ കുറിച്ച് അവിടെയുള്ളൊരു ചേട്ടനോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞത് വളരെ സമയലാഭം ഉണ്ടാകുമെന്നായിരുന്നു. അങ്ങനെ തൊമ്മൻകുത്ത് നിന്ന് വെണ്മണി - കഞ്ഞിക്കുഴി - ചേലച്ചുവട് റൂട്ട് ഞങ്ങൾ ഫിക്സ് ചെയ്തു. ആ വഴിയെ പറ്റി ഇപ്പൊ എന്താ പറയുക; പ്ലാനിങ്ങിൽ ഒരു 7 - 8 ഹെയർപിൻ ഉണ്ടായിരുന്നത്, സമയവും പണവും ലാഭിക്കാൻ വേണ്ടി നേരെ കുത്തനെ ആക്കിയാൽ എങ്ങനെയിരിക്കും, ആ അത് തന്നെ. പക്ഷെ, ജനവാസം കുറവുള്ള ആ മേഖലയിലൂടെയുള്ള ഡ്രൈവ് രസകരമായിരുന്നു. പണ്ടൊരിക്കൽ മൂന്നാർ പോകവെ, നേർവഴി പോകാതെ മുള്ളരിങ്ങാട്ടേക്ക് തിരിഞ്ഞു കയറി ഈ റൂട്ടിലെ വെണ്മണിയിലെങ്ങാനും എത്തിയിരുന്നതായി ഓർക്കുന്നു. ചേലച്ചുവടും ചെറുതോണിയും കടന്നു കട്ടപ്പന പോകുന്ന വഴിയിൽ, കുറച്ച് ഹട്ടുകൾ ഒക്കെയുള്ള നല്ലൊരു കടയിൽ നിന്ന് ഊണ് കഴിച്ചു. ചോറും മോരുകറിയും പോത്തിറച്ചിയും മീൻ പൊരിച്ചതും എല്ലാം ഉഷാറായിരുന്നു. അവിടുന്ന് കുറച്ചു ദൂരം കൂടെ പിന്നിട്ടു ഞങ്ങൾ കാൽവരി മൗണ്ടിലെത്തി. (ഒരാൾക്ക് ടിക്കറ്റിനു 20 രൂപ, പാർക്കിംഗ് ഫീസ് 20 രൂപ.) നല്ല ചുട്ട വെയിലത്തായിരുന്നു ഞങ്ങളവിടെ എത്തിയത്. അവിടെ 3 ദിശകളിലും കാഴ്ചകളുണ്ട്. നേരെ പോയാൽ ഇടുക്കി ഡാമിന്റെ സംഭരണിയുടെ നല്ല ഉഗ്രൻ വ്യൂ കിട്ടും. അവിടെ കുന്നിന്റെ ചെരുവിലൂടെ കുറച്ചു ദൂരം ഇറങ്ങി തിരികെ കയറിയപ്പോഴേക്കും ക്ഷീണിച്ച് ഒരു വഴിയായിരുന്നു. പിന്നെ  ഇടത്തോട്ട് കുരിശുമല ഭാഗത്തേക്ക് നടന്നു. ആ വഴിക്ക് കുന്നിന്റെ ഏറ്റവും മുകളിലായി കുരിശുകൾ കാണാം. കുറെ ദൂരം കയറിയിട്ട് തിരിച്ചിറങ്ങി. അവിടെ വലതുഭാഗത്തേക്ക് നടന്നാൽ കോട്ടേജുകൾ ഒക്കെ കാണാം. വെയിലാറിയപ്പോൾ കോട്ടേജുകൾക്കടുത്തുള്ള പാറപ്പുറത്ത് കിടന്നു കുറച്ചു നേരം ഉറങ്ങി. പിന്നെ വീണ്ടും സംഭരണിയുടെ സൈഡിലേക്ക് നടന്നു. അവിടെ പുൽത്തകിടികൾക്കിടയിലുള്ള നടപ്പാതയിൽ കുറെ മഞ്ഞ ബെഞ്ചുകൾ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്. നല്ല കാറ്റത്ത് അതിൽ കിടന്നു ഞാൻ കുറച്ചു നേരം മയങ്ങി. അങ്ങനെയൊരു 4 മണിയോടെ കാൽവരി മൗണ്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി. അവിടുന്ന് കട്ടപ്പന പരിസരത്ത് പോകാതെ അഞ്ചുരുളിക്ക് ഒരു കുറുക്കുവഴിയുണ്ട്. ചോദിച്ചു ചോദിച്ചു പോണം.

സായാഹ്നത്തിലെ, നല്ല താഴ്ന്നു തുടങ്ങിയ വെയിലിൽ ഞങ്ങൾ അഞ്ചുരുളിയിൽ എത്തി. കാഞ്ചിയാർ സംഭരണിയുടെ കാഴ്ച്ച അതിമനോഹരമാണ് (കാൽവരി മൗണ്ടിൽ നിന്ന് വിദൂരതയിൽ കണ്ട സംഭരണിയുടെ ഒരു ഭാഗം). അതിവിശാലമായ ആ സംഭരണിയിൽ ആകെ ഒരേയൊരു വഞ്ചിയും അതിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് സഞ്ചരിക്കുന്ന പ്രായമായ ഒരു മനുഷ്യനെയും കണ്ടു. അവിടുന്ന് വലത്തോട്ട് പോയാൽ അഞ്ചുരുളിയിലെ പ്രശസ്തമായ ആ ടണൽ കാണാം. ഇടുക്കി ഡാമിലേക്ക് വെള്ളമെത്തിക്കുന്ന സ്രോതസ്സുകളിൽ ഒന്ന് ഇവനാണ്. ടണലിലൂടെ വരുന്ന വെള്ളം ഒരു വെള്ളച്ചാട്ടത്തിലൂടെ സംഭരണിയിലെത്തുന്നു. ദയവായി ഇവിടെ പോകുന്നവർ വളരെയധികം ശ്രദ്ധിക്കുക; ടണൽ കാണുന്നതിനു വേണ്ടി കയറി നിൽക്കാൻ ആകെയൊരു ചെറിയ പാറയെ ഉള്ളൂ. അവിടുന്ന് തെല്ലൊന്നനങ്ങിയാൽ വെള്ളച്ചാട്ടത്തിലേക്ക് വീണേക്കാം. യാതൊരു ശ്രദ്ധയും ഇല്ലാതെ ആളുകൾ ഓടിക്കേറി പാറയിലേക്ക് ചാടുന്നത് കാണാം, ചിലർ കൊച്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളെയൊക്കെ പിടിച്ചോണ്ട്. അതിനടുത്തായി സൂചനാ ബോർഡുകളോ, സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങളോ ഒന്നുമില്ല. കുറെ പേര് ഇവിടെ വീണു മരിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അവിടുത്തെ കാഴ്ചകളൊക്കെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ഏകദേശം ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു. കൊച്ചിക്ക് ഏതു വഴി തിരിച്ചിറങ്ങുമെന്നുള്ള ചർച്ച തുടങ്ങി (തങ്ങൾപാറ - ഇല്ലിക്കൽ കല്ല് പ്ലാൻ ഇതിനിടെ ഉപേക്ഷിച്ചിരുന്നു). അങ്ങനെ നേരെ വിട്ടു, കുട്ടിക്കാനം റോഡിന് . കാഞ്ചിയാറൊക്കെ പിന്നിട്ട് അല്പദൂരം കഴിഞ്ഞു ഉപ്പുതറ എന്ന സ്ഥലത്തെത്തി വഴി ചോദിച്ചു, അവിടുന്നൊരു കുറുക്കുവഴിയും കിട്ടി, എങ്ങോട്ടാ, വാഗമൺ തന്നെ. വഴി അല്പം മോശമായിരുന്നു, പോരാത്തതിനു പെരും മഴയും. ഏത് നേരത്താണെലും വാഗമണിലെ വിശാലവും വിജനവുമായ റോഡുകളിൽ ചുമ്മാ നില്ക്കാൻ ഒരു രസം തന്നെയാ. വാഗമൺ പരിസരത്തൂന്ന് ചായയും കുടിച്ചു ഞങ്ങൾ ടീക്കോയ് - ഈരാറ്റുപേട്ട റൂട്ട് പിടിച്ചു. ഈരാറ്റുപേട്ട - പാലാ - കൂത്താട്ടുകുളം - മൂവാറ്റുപുഴ ആയിരുന്നു റൂട്ട്. പാലായിൽ എത്തിയപ്പോൾ നല്ല വിശപ്പായിരുന്നു. അവിടെ രാജധാനിയിൽ കയറി, നല്ല പൊറോട്ടയും, പോർക്കും, ബീഫും അടിച്ചു ഞങ്ങൾ വെച്ച് പിടിച്ചു, കൂരക്ക് ചേരാൻ.

ശുഭം!

ഇക്കരെ അക്കരെ ഇക്കരെ

 നട്ടെല്ലു വെള്ളമാക്കികൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സോളോ ട്രിപ്പിന്റെ അവസാനദിനങ്ങളിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ അന്ന് - 2016 - സെപ്റ്റംബർ 17 ശനിയാഴ്ച്ച. ഇപ്പോ ഉള്ളത് കേരള - തമിഴ്‌നാട് അതിർത്തി പട്ടണമായ കുമളിയിൽ (ഇടുക്കി ജില്ല). മധുരയിൽ നിന്നാണ് ഇവിടെയെത്തിയത്. മധുരയിൽ നിന്ന് തേനി വന്നിട്ട് കുമളി (ചിന്നമാനൂർ - ഉത്തമപാളയം - കമ്പം വഴി) പോണോ, അതോ സൂര്യനെല്ലി/കോട്ടഗുഡി റൂട്ടിൽ കയറി ബോഡിനായ്ക്കന്നൂർ (കൊടങ്ങിപട്ടി വഴി) പോണോ എന്നൊരു കൺഫ്യൂഷൻ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ ഒറ്റയ്ക്കുള്ള ഈ യാത്രയുടെ അവസാനഘട്ടത്തിൽ എന്റെയൊപ്പം ചേരാൻ വേണ്ടി ഒരു സുഹൃത്ത് ചെന്നൈയിൽ നിന്നു മധുരയിൽ വന്നിരുന്നു. അവന് അന്ന് വൈകീട്ട് കുമളിയിൽ നിൽക്കാനാണ് താല്പര്യം എന്നെന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു. അങ്ങനെ കുമളിക്ക് പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു.

>>> നോട്ട്: തേനിയിൽ നിന്ന് കമ്പം വന്നിട്ട്, സുരുളി എന്നൊരു വെള്ളച്ചാട്ടം കാണാൻ പോകാവുന്നതാണ്. 15 കിമി കമ്പത്തു നിന്ന്. സമയപരിമിധി മൂലം പോകാൻ പറ്റിയില്ല.<<<

തേനിയിൽ നിന്ന് കമ്പം വന്നു, അവിടത്തെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്ന് എരിവുള്ള കുറെ പലഹാരങ്ങളൊക്കെ വലിച്ചുവാരി തിന്നു. ഇതിനിടെ ഒരു അമ്മൂമ്മ വന്നിട്ട് എന്തേലും കൊടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവരെ ഒരു ചായക്കടയിൽ കൊണ്ടുപോയി എന്താണ് വേണ്ടതെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവർ ഓറഞ്ച് ഫ്ലേവർ വണ്ടർ കേക്ക് ചൂണ്ടി കാണിച്ചു. അവർക്ക് അതെടുത്തു കൊടുത്തപ്പോൾ അവരൊന്നു കൈകൂപ്പിയിട്ട് നടന്നകന്നു. കുറച്ച് പലഹാരങ്ങൾ കയ്യിലെടുത്തു നടന്നിട്ട് കുമളിക്കുള്ള ബസിൽ കയറി.ഒരു മുക്കാൽ മണിക്കൂർ യാത്രയെ ഉള്ളൂ അവിടുന്ന് കുമളിക്ക്. കുമളിക്ക് 2 ടിക്കറ്റ് പറഞ്ഞിട്ട് കാഴ്ചകളൊക്കെ കണ്ടങ്ങനെ ചാരിയിരുന്നു യാത്ര ചെയ്തു. അല്പദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ റോഡ് സൈഡിൽ കുറെ ആളുകളെ കണ്ടു. അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ കാര്യം മനസ്സിലായി, അവിടത്തെ മുന്തിരിത്തോപ്പുകൾ കാണാൻ വന്നവരാണ്. സുഹൃത്തിനെ ചോദ്യഭാവത്തിൽ നോക്കിയപ്പോൾ അവൻ തല പുറത്തിട്ട് ഈ കാഴ്ച കണ്ടോണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അടുത്ത ഷോട്ട് എന്താന്ന് വെച്ചാൽ, മുന്തിരിത്തോപ്പിലൂടെ നടക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ ക്ലോസ് അപ്പ് ആണ്. മുന്തിരിത്തോപ്പുകൾക്കിടയിലൂടെ കുറെ നടന്നു, അവിടുത്തെ മുന്തിരികളിൽ നിന്നുണ്ടാക്കിയതെന്നു പറയപ്പെടുന്ന ഫ്രഷ് വീഞ്ഞ് കുടിച്ചു (സത്യം പറയാലോ, നല്ല തല്ലിപൊളിയാണ്). കമ്പത്തു നിന്ന് കുമളിക്ക് പോകുന്ന അടുത്ത ബസിനായി കാത്തിരുന്നു. ഒരൊറ്റ ബസും ആ സ്റ്റോപ്പിൽ നിർത്തില്ല എന്ന് പതിയെ മനസ്സിലായി തുടങ്ങി. കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ഓട്ടോക്കാരൻ ആളൊന്നിന് പത്തു രൂപ വാങ്ങി ഞങ്ങളെ അടുത്ത കവലയിൽ വിട്ടു. അവിടുന്ന് ഉടനെ തന്നെ കുമളിക്ക് ബസും കിട്ടി. അവിടത്തെ ലോവർ ക്യാമ്പ് മുതൽ കുമളി വരെയുള്ള ചുരം കിടിലമാണ്. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ അക്കരെ നിന്ന് കുമളി ചെക്ക്പോസ്റ്റ് വഴി ഇക്കരെയെത്തി (കേരളത്തിൽ എത്തി, അയിനാണ് :D).

കുമളിയിൽ നിന്നു തേക്കടിക്കു പോകുന്ന വഴിയിലുള്ള ആ മനോഹരമായ റിസോർട്ടിന്റെ (800 രൂപക്ക്, 2 പേർക്ക് താമസിക്കാൻ നല്ലൊരു കിടിലൻ റൂം) പിറകിലായുള്ള പുൽത്തകിടിയിൽ ചാരിയിരുന്നു, നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ യാത്രയെ കുറിച്ചോർത്തു. കുടിച്ചുക്കൊണ്ടിരുന്ന ചൂടുകാപ്പിയുടെ ഓരോ കവിളും യാത്രയുടെ ഫ്ലാഷ്ബാക്കിനു കൂടുതൽ ഉന്മേഷം പകർന്നു. ശരിക്കും സുഖമുള്ള അനുഭവം, പ്രത്യേകിച്ചും തമിഴ്‍നാട്ടിലെ ചൂടിൽ നിന്ന് ഇടുക്കിയിലെ തണുപ്പിലെത്തിയപ്പോൾ.
സെപ്റ്റംബർ 9 നു രാത്രി തൃശൂർ ന്നു വിട്ടതാ, 8 - 9 ദിവസങ്ങളായി ഈ കറക്കം തുടങ്ങിയിട്ട്. പോയ ദിവസങ്ങളിലെ അനുഭവങ്ങളിങ്ങനെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. തെങ്കാശിയിലെ ചന്തകളും, തൂത്തുക്കുടിയിലെ ഭക്ഷണശാലകളും, ഏർവാടിയിലെ ദർഗയും, രാമേശ്വരത്തെ സൂര്യോദയവും, ധനുഷ്കോടിയിലെ ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞ പള്ളിയും, തഞ്ചാവൂരിലെ ക്ഷേത്രത്തിനടുത്ത്, ഞാൻ തളർന്നു കിടന്നുറങ്ങിപ്പോയ പാർക്കിംഗ് സ്പേസിലെ ബെഞ്ചും, കുംഭകോണത്തെ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വെയിലത്തു തിളച്ചു മറിയുന്ന കുമ്പതീർത്ഥവും, വേളാങ്കണ്ണിയിൽ സുനാമി ദുരന്തബാധിതരെ താമസിപ്പിച്ചേക്കുന്ന ഇടുങ്ങിയ ആ കോളനിയും, നാഗപട്ടണത്തെ കടലോര ഗ്രാമങ്ങളും, പോണ്ടിച്ചേരിയിലെ ആ മനോഹരമായ നാലുകെട്ട് സ്റ്റൈലിൽ ഉള്ള റിസോർട്ടും, മധുര മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിൽ നിന്ന് പ്രഭാതത്തിൽ കേട്ട ഓം നമഃ ശിവായ ധ്വനികളും, ഉസിലാംപട്ടി യിലെ വഴിയോര കച്ചവടക്കാരും അങ്ങനെ ഓരോന്നോരോന്നും, ഒരു ഫിലിം പോലെ അങ്ങനെ ഓർത്തു തണുപ്പത്ത് കിടക്കാൻ നല്ല രസമായിരുന്നു. പിറ്റേന്നു ഞായറാഴ്ച, യാത്ര അവസാനിക്കുകയാണ്, അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആ ദിവസം അവിസ്മരണീയമാക്കണമെന്നു മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. എഴുന്നേറ്റു പുറത്തിറങ്ങി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു, സുഹൃത്തിനു ചെന്നൈയിലേക്ക് തേനിയിൽ നിന്നുള്ള ബസ് ബുക്ക് ചെയ്തു. (കുമളിയിൽ നിന്നുള്ള ഡയറക്റ്റ് ബസിൽ സീറ്റില്ലാരുന്നു, പക്ഷേ കുമളിയിൽ നിന്ന് തേനി വരെ ഡ്രൈവർ സീറ്റിനടുത്തുള്ള സീറ്റിൽ കൊണ്ടുപോയിട്ട്, അവിടുന്ന് ചെന്നൈ ബസിൽ കയറ്റി വിടാമെന്ന് പറഞ്ഞു.) അപ്പോൾ ഞായറാഴ്ചത്തെ പ്ലാൻ എന്തായാലും, സുഹൃത്തിനെ 6 മണിക്കു മുൻപ് കുമളിയിൽ തിരിച്ചെത്തിക്കണം. 6.30 നു കുമളിയിൽ നിന്ന് കേറി 8.30 നു  തേനിയിൽ എത്തി, അവിടുന്ന് 9.15 നു ചെന്നൈ ബസ് കേറുക എന്നതാണ് അവന്റെ പരിപാടി. ചോദിച്ച സംശയങ്ങളൊക്കെ വീണ്ടും വീണ്ടും ചോദിച്ചു ടൂർ ഓപ്പറേറ്ററെ നല്ലോണം വെറുപ്പിച്ചു. ഇത്രയൊക്കെ കളിച്ചിട്ടും കുമളി തിരിച്ചെത്താനാവാതെ വേറൊരു വഴിക്ക് തേനിയിൽ പോയി ചെന്നൈക്ക് ബസ് കേറേണ്ടി വന്നു അവന്; ആ കഥ വഴിയേ വായിക്കാം.

വിചാരിച്ചതിനെക്കാളും വൈകിയാണ് ഞായറാഴ്ച ഉണർന്നത്. എണീറ്റയുടനെ തന്നെ പ്ലാനിംഗ് തുടങ്ങി. ഇടുക്കിയിൽ നിന്ന് തമിഴ്‌നാട്ടിലേക്ക് പോകുന്ന പ്രധാന വഴികൾ നോക്കി. തലേന്നു യാത്ര ചെയ്ത കുമളി - കമ്പം, പിന്നെ മൂന്നാർ - മറയൂർ - ചിന്നാർ - ഉദുമൽപേട്ട, പൂപ്പാറ - ബോഡിമെട്ടു - ബോഡിനായ്ക്കന്നൂർ, വണ്ടൻമേട് - കമ്പംമെട്ട് - കമ്പം. ഇതിൽ അവസാനം പറഞ്ഞ 2 റൂട്ടുകളിൽ മുൻപ് പോയിട്ടില്ല. അതോടെ പ്ലാൻ തീരുമാനമായി.
കുമളിയിൽ നിന്ന് കട്ടപ്പന അല്ലെങ്കിൽ വണ്ടൻമേട് പോകുന്നു, അവിടുന്ന് കമ്പംമെട്ട് വഴി തമിഴ്‍നാട്ടിൽ കേറുന്നു, അവിടുന്ന് കമ്പം - ബോഡിനായ്ക്കന്നൂർ പോയി, ബോഡിമെട്ടു വഴി കേരളത്തിൽ കയറി പൂപ്പാറ എത്തുന്നു, പൂപ്പാറയിൽ നിന്നു സുഹൃത്ത് കുമളിക്ക് തിരിച്ചു വരുന്നു, ഞാൻ പൂപ്പാറയിൽ നിന്ന് ഉടുമ്പൻചോല - നെടുങ്കണ്ടം - കട്ടപ്പന - തൊടുപുഴ വഴിയോ, അല്ലെങ്കിൽ  മൂന്നാറോ രാജാക്കാടോ പോയി മലയിറങ്ങി അടിമാലി വഴിയോ, തൃശ്ശൂർക്കോ കൊച്ചിക്കോ പോകുന്നു. ഇതായിരുന്നു പ്ലാൻ.

കുമളിയിൽ നിന്ന് കട്ടപ്പനക്ക് പല വഴികളുണ്ട്; ആനവിലാസം - കാഞ്ചിയാർ വഴി, അണക്കര - പുറ്റടി - വണ്ടൻമേട് വഴി(അതാണ് കുമളി - മൂന്നാർ ഹൈവേ), പിന്നെയും ഒന്നോ രണ്ടോ വഴികൾ വേറെയുമുണ്ട്.  ഞങ്ങൾ രണ്ടും കുമളിയിൽ നിന്നു വണ്ടൻമേട് വഴി കട്ടപ്പനക്കുള്ള പ്രൈവറ്റ് ബസ് കയറി. സുഹൃത്തിനു ഒരു വിന്ഡോ സീറ്റ് തരപ്പെട്ടു. ഞാൻ, ഒരു പയ്യനോട് കെഞ്ചി കെഞ്ചി അവന്റെ വിന്ഡോ സീറ്റ് സംഘടിപ്പിച്ചെടുത്തു, സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടി അവനു കുറച്ചു കപ്പലണ്ടിയും കൊടുത്തു. നേരിയ മഴയുണ്ടായിരുന്നത് യാത്രയുടെ മാറ്റു കൂട്ടി. ഈ വഴിക്ക് ഒരു കിടിലൻ പള്ളിയുണ്ട്, സ്ഥലപ്പേര് ഓർക്കുന്നില്ല. തമിഴ്‍നാട്ടിൽ കയറിയും ഇറങ്ങിയുമൊക്കെയാണ് ഈ റൂട്ട് പോകുന്നത് എന്ന് തോന്നുന്നു. കണ്ടക്ടറുമായി സൗഹൃദം സ്ഥാപിച്ചതിലൂടെ, കട്ടപ്പനയോ വണ്ടൻമേടോ പോകേണ്ടതില്ലെന്നും, പുറ്റടി എന്ന സ്ഥലത്ത് ഇറങ്ങിയിട്ട് പിറകെ വരുന്ന നെടുങ്കണ്ടം ബസിൽ കയറിയാൽ കമ്പംമെട്ട് എത്താമെന്നും അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. നെടുങ്കണ്ടം പോകുന്ന ബസ് എന്തിനു കമ്പംമെട്ട് വഴി ചുറ്റി പോകണമെന്ന് ഞാനോർത്തു; എന്തായാലും അങ്ങനൊരു റൂട്ടിൽ ബസ് സർവീസ് ഉണ്ട്. പുറ്റടി ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ ഇറങ്ങി നിവരുമ്പോഴേക്കും നെടുങ്കണ്ടം ബസ്സെത്തി, വലത്തോട്ടുള്ള വഴിയിൽ തിരിച്ചു നിർത്തി. റോഡ് ക്രോസ്സ് ചെയ്തു ഓടിപ്പോയി ബസിൽ കയറി. വിൻഡോ സീറ്റ് കിട്ടിയില്ല. സുഹൃത്തിന്റെ അടുത്തിരുന്ന ചേട്ടൻ അല്പദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവനു വിൻഡോ സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത് കണ്ടു. പുറ്റടിയിൽ നിന്ന് നെറ്റിത്തൊഴു - തങ്കച്ചൻ കട വഴിയാണ് ബസ്. നല്ല ഉഗ്രൻ മലയാളം - തമിഴ് ചുവയുള്ള ആ റൂട്ട് അതിമനോഹരമായിരുന്നു. കമ്പംമെട്ട് ചെക്ക്പോസ്റ്റിനടുത്ത് ഞങ്ങളെ ഇറക്കി, ബസ് ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു. നേരെ പോയാൽ ചെക്ക്പോസ്റ് കടന്നു തമിഴ്‌നാട്, ഇടത്തോട്ട് പോയാൽ കൂട്ടാർ - തൂക്കുപാലം വഴി നെടുങ്കണ്ടം. (തൂക്കുപാലം കവല, നമുക്ക് രാമക്കൽമേട്‌ നിന്ന് കട്ടപ്പന പോകുമ്പോ കാണാം. പണ്ടൊരിക്കൽ ആ കവലയിൽ വെച്ച്  ഇടത്തോട്ട് കമ്പംമെട്ട് എന്നും വലത്തോട്ട് കട്ടപ്പന എന്നും ബോർഡ് കണ്ടത് ഓർക്കുന്നു). ചെക്ക്‌പോസ്റ്റിൽ പോലീസുകാരുടെ ചെക്കിങ്ങ് മാമാങ്കം, കമ്പത്തു നിന്ന് ഇടുക്കിക്കും തിരിച്ചും, കഞ്ചാവ് കൊണ്ടുപോകുന്നവരെ പൊക്കാനുള്ള നിൽപ്പാണ്. കമ്പത്തേക്കു അവിടുന്ന് ബസ് സർവീസ് ഇല്ലാന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടു. സർവീസ് ജീപ്പുണ്ട്; കൊള്ളാം, കമ്പംമെട്ട് നിന്ന് ജീപ്പിൽ ചുരമിറങ്ങി കമ്പത്തെത്താം. ജീപ്പിനുള്ളിൽ ഞങ്ങൾ ബാഗ് വെച്ച് പുറത്തിറങ്ങി. ശങ്ക മൂത്തിട്ട്, അവിടെയൊരു കുറ്റിക്കാട്ടിൽ മൂത്രമൊഴിക്കാൻ പോയ എന്നെ ഒരു അമ്മച്ചി ഓടിച്ചു തിരിച്ചു ജീപ്പിൽ കയറ്റി, നല്ല തെറിയുടെ അകമ്പടിയോടെ. പിന്നെ വേറൊരു വഴിക്ക് കുറച്ച് നടന്നു കാര്യം സാധിച്ചൂന്നു വരുത്തി തിരിച്ചു ജീപ്പിൽ കയറി.

ജീപ്പ് പുറപ്പെട്ടു. അതിമാരക റൂട്ട് തന്നെ! ഹെയർപിന്നുകൾ ഇറങ്ങുമ്പോൾ, കമ്പം ടൗണിന്റെ വിദൂര ദൃശ്യങ്ങൾ തെളിഞ്ഞു വരും. അധികം ബഹളമൊന്നുമില്ലാത്ത നല്ല ഭംഗിയുള്ളൊരു ചുരം. ആളൊന്നിന് ഇരുപത് രൂപ, കമ്പം വരെ. അവിടുന്ന് ജീപ്പ് ആളെ കയറ്റി തിരിച്ചു കമ്പംമെട്ട് വരും. ജീപ്പിറങ്ങി നടന്ന് ഒരു ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തി. വയറ് കത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഏതായാലും ബോഡിനായ്ക്കന്നൂരെത്തിയിട്ട് (ബോഡി എന്നും പറയും) കഴിക്കാമെന്നു വെച്ചു. കമ്പത്തൂന്നു പ്രധാനമായും 2 വഴികളാണ് ബോഡിക്കുള്ളത്. കമ്പം - തേനി റൂട്ടിൽ പോയിട്ട് ഏകദേശം തേനി എത്താൻ നേരം, ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു, തേനി - മൂന്നാർ റൂട്ടിൽ കയറിയാണ് ഒരു വഴി. ഇതാണെങ്കിൽ ഈ യാത്രയുടെ ഒരു 75 % ഇന്നലെ ഇങ്ങോട്ട് വന്ന വഴി (തേനി - കമ്പം) തന്നെയാകും  പിന്നെയുള്ളത് കമ്പത്തൂന്നു കോമ്പയി - തേവാരം വഴിയുള്ള ഒരുൾനാടൻ റൂട്ട്. ബസ് വന്നപ്പോൾ ഓടിക്കയറി. തേവാരം വഴിയാകണേന്നു ശരിക്കും ആശിച്ചു പോയി. അല്പദൂരം കഴിഞ്ഞു ഉത്തമപാളയം എന്ന ഒരു ചെറുപട്ടണത്തിനു മുൻപായി ഒരു Y കവലയുണ്ട്. അവിടുന്ന് ഇടത്തോട്ട് പോയാൽ തേവാരം, വലത്തോട്ട് പോയാൽ തേനി. മോഹഭംഗം വരുത്തിക്കൊണ്ട് ബസ് വലത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു. ചെറിയൊരു നിരാശ തോന്നിയെങ്കിലും, ഇതൊക്കെ എന്ത്, നമുക്ക് ബോഡി - പൂപ്പാറ ചുരം എന്ന മാസ്മരിക ഐറ്റം വരാനുണ്ടല്ലോ എന്നോർത്ത് ആശ്വസിച്ചു. ഉത്തമപാളയം ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്ന് ആളെക്കയറ്റിയ ബസ് കമ്പം ദിശയിലേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു പോകുന്നതറിഞ്ഞ നിമിഷം മനസ്സിൽ തണുപ്പടിച്ചു. Y കവലയിലെത്തി ഏകദേശം ഒരു യൂ-ടേൺ എടുക്കുന്ന പോലെ തേവാരം റൂട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. കോമ്പയി - തേവാരം റൂട്ട് മിക്കയിടത്തും വരണ്ടുണങ്ങിയിട്ടാണ്. അല്പദൂരം അങ്ങനേ പോയാൽ കാറ്റാടി യന്ത്രങ്ങളൊക്കെ കാണാം. വിചാരിച്ചതിനേക്കാൾ നേരത്തെ ബോഡി എത്തി. ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ എത്തിയിട്ട് ആദ്യം ചെയ്ത കാര്യം പൂപ്പാറയ്ക്കു ബസ്സുണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിക്കലായിരുന്നു. സ്റ്റാൻഡിന്റെ ഒരൊഴിഞ്ഞ കോൺ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെട്ടു. അവിടത്തെ ഏറ്റവും അറ്റത്തെ 2 പ്ലാറ്റ് ഫോമുകളിൽ  ഒന്നിൽ എഴുതിയത് കോട്ടഗുഡി എന്നും മറ്റേതിൽ സൂര്യനെല്ലി എന്നും ആയിരുന്നു. കോട്ടഗുഡി സ്റ്റാൻഡിലാണ് കുരങ്ങിണി, കോട്ടഗുഡി ബസുകൾ വരിക. സൂര്യനെല്ലി സ്റ്റാൻഡിലാകട്ടെ, സൂര്യനെല്ലി, പൂപ്പാറ, മൂന്നാർ  ബസുകളും. തമിഴ് നടി മനോരമയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു അമ്മച്ചി അവിടെ ചായക്കട നടത്തിയിരുന്നു. അവിടുന്ന് എന്തൊക്കെയോ വലിച്ചുവാരി കഴിച്ചു. പുറത്തിറങ്ങി ഊണ് കഴിക്കാൻ തോന്നിയില്ല; ബസ്സെങ്ങാനും പോയാലോന്നു പേടിച്ചിട്ട്. ചോദിച്ചപ്പോഴെല്ലാം ബസ് ഉടനെ വരുമെന്നായിരുന്നു മറുപടി. പൂപ്പാറ എത്തിയിട്ട് വിശദമായിട്ട് കഴിക്കാമെന്നുറപ്പിച്ചു ബസും കാത്തങ്ങനെയിരുന്നു.

ഏകദേശം 1.30 ആയപ്പോഴാണ് ഞങ്ങൾ കാത്തിരിപ്പു തുടങ്ങിയത്. അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു, ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു, ബസ് വന്നില്ല. ഒന്നര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പറക്കുംതളിക സിനിമയിൽ ചെടിയും മരങ്ങളും കൊണ്ടലങ്കരിച്ച ദിലീപിന്റെ ബസ് കല്യാണവീട്ടിലേക്ക് വന്ന പോലെ, നിറയെ ആളുകളും, കുട്ടയും, വട്ടിയും, ചാക്കുകെട്ടുകളുമൊക്കെയായിട്ട് ഒരു കേരള സ്റ്റേറ്റ് ബസ് വന്നു (തേനി - മൂന്നാർ ബസ്). അതിൽ കേറുന്നത് പോട്ടെ, ഉള്ളോട്ടൊന്നു നോക്കാൻ പോലും പറ്റുമായിരുന്നില്ല. തേനിയിൽ നിന്ന് അവധി കഴിഞ്ഞു വരുന്ന പൂപ്പാറ, മൂന്നാർ ഭാഗങ്ങളിൽ ജീവിക്കുന്ന തമിഴന്മാരായിരുന്നു ബസ് മുഴുവൻ. ഒന്നോ രണ്ടോ പേർ എങ്ങനൊക്കെയോ ആ ബസിൽ തൂങ്ങിപ്പിടിച്ചു പോയി. ഫുൾ ടെൻഷൻ, ഇനിയുള്ള ബസുകൾ അതിനേക്കാൾ ഭീകരമായിരിക്കാനാണ് ചാൻസ്. മൂന്നാറിലേക്കുള്ള ബസ് കയറാൻ കാത്തിരിക്കുന്നവരുടെ എണ്ണമാണെങ്കിൽ മിനിട്ട് വെച്ചു കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കാത്തിരിപ്പു പിന്നെയും നീണ്ടു. അവസാനം ഒരു അതിബുദ്ധി വരെ ആലോചിച്ചു. തേനിയിൽ പോയി മൂന്നാർ ബസ് കയറുക; അവിടുന്നാണല്ലോ ബസ് എടുക്കുന്നത്, അതുകൊണ്ട് സീറ്റ് കിട്ടാൻ ചാൻസുണ്ട്. അങ്ങനെ ഓർത്തോർത്തിരുന്നപ്പോ ദേ വരുന്നു പൂപ്പാറ വഴിയുള്ള ബസ്. നോക്കിയപ്പോൾ മൂന്നാറിലേക്കല്ല, ഖജനാപ്പാറ എന്ന് ഒരുവിധം വായിച്ചെടുത്തു. ബസിലാണെങ്കിൽ ഒടുക്കത്തെ തിരക്ക്. എങ്ങനെയോ വലിഞ്ഞു കയറി സ്റ്റെപ്പിന്റെ മുകളിൽ നിന്നു. അപ്പോ ഏറ്റവും പിറകിലെ സീറ്റിലിരിക്കുന്ന ഒരമ്മാവൻ (അദ്ദേഹത്തെ പിന്നീട് പരിചയപ്പെട്ടു - റഹീം സർ) അല്പം കഴിഞ്ഞാൽ മൂന്നാർ ബസ് വരുമെന്നും, അതില് ഇത്ര തന്നെ തിരക്കുണ്ടാകില്ലെന്നും പറഞ്ഞു. അതിന്റെ കാരണമെന്താന്നു വെച്ചാൽ, ഈ ബസിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്നവർ മിക്കവരും ഖജനാപ്പാറയിലെ ആദിവാസിക്കുടികളിലേക്കുള്ളവരാണ്, എന്ന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. എന്നോട് എങ്ങോട്ടാന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ തൃശ്ശൂർക്കാണെന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞു. കുമളി - പൊൻകുന്നം വഴി പോകാലോ എന്നദ്ദേഹം ചോദിച്ചപ്പോൾ ഈ വഴി കാണാനുള്ള കൊതി കൊണ്ടു വന്നു പെട്ടതാണെന്ന് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ആ ബസിറങ്ങി.

ഇതിനിടക്ക് വേറൊരു ചർച്ച പുരോഗമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പൂപ്പാറ പോയാൽ 6 മണിക്ക് തിരിച്ചു കുമളി എത്തില്ലാന്നു ഏതാണ്ടുറപ്പായിരുന്നു. എങ്കിൽ നമ്മുടെ സുഹൃത്ത് അവിടുന്ന് നേരിട്ട് തേനിക്കു പോയി ചെന്നൈക്കുള്ള രാത്രിവണ്ടി പിടിക്കാമെന്നു പറഞ്ഞു. അവസാനം കുറച്ചു നേരം നോക്കിയിട്ട്, പൂപ്പാറ ബസ് വരുവാണെങ്കിൽ, പൂപ്പാറ ഇറങ്ങിയ ഉടനെ അടുത്ത ബസ് കയറി തിരിച്ചു ബോഡി വഴി തേനിക്കു പോകാമെന്നായി. ടൂർ ഓപ്പറേറ്ററെ വിളിച്ചു, കുമളിയിൽ നിന്നു തേനിക്കുള്ള ബസിൽ, ഡ്രൈവറുടെ അടുത്തുള്ള സീറ്റിൽ ഇരിക്കാൻ താനുണ്ടാകില്ലെന്നും തേനിയിൽ നേരിട്ടു പോയി ചെന്നൈ ബസ് കേറിക്കോളാമെന്നും അവൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അൽപനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മൂന്നാർ ബസെത്തി. ഓടിക്കയറിയെങ്കിലും സീറ്റൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. പുറത്തേക്കു കുറച്ചെങ്കിലും കാണാവുന്ന രീതിയിൽ വളഞ്ഞു നിന്നിട്ട് ആ യാത്ര തുടങ്ങി. പശ്ചിമഘട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും ഭംഗിയുള്ള ചുരങ്ങളിൽ ഒന്നായ ബോഡി - പൂപ്പാറ ചുരം അങ്ങനെ പശുവിനെ പോലെ നിന്ന് കണ്ടങ്ങനെ പോയി. ഒരൊറ്റ ഫോട്ടോ പോലും എടുക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ബസ് വളരെ പതുക്കെയാണ് പോയത്. കേരള അതിർത്തിയോട് അടുക്കുംതോറും കാലാവസ്ഥയിൽ വരുന്ന മാറ്റങ്ങൾ മാരക ഫീൽ ആയിരുന്നു. തണുപ്പിങ്ങനെ മൂക്കിലടിച്ചു കയറും. അതിർത്തിയായ ബോഡിമെട്ടിൽ കുറെ നേരം പിടിച്ചിടുമെന്നു പറയുന്നത് കേട്ടതോടെ പ്ലാൻ വീണ്ടും മാറ്റേണ്ടിവരുമെന്നു ബോധ്യമായി. അങ്ങനെ എന്റെ സുഹൃത്ത് ബോഡിമെട്ടിൽ ഇറങ്ങിയിട്ട്, തിരിച്ചു ബസിൽ കയറി ബോഡി വഴി തേനിക്ക് പോകാമെന്നു തീരുമാനമായി. ഞരങ്ങിയും മൂളിയും ബസ് ബോഡിമെട്ടിലെത്തി.

സുഹൃത്തുക്കളെ, ഈ ബോഡിമെട്ട് എന്നു പറഞ്ഞാൽ ഒരു സംഭവം തന്നെയാണ്. അതൊരു മലയുടെ ഉച്ചിയാണ്, അവിടുന്ന് കുറച്ചു ചുരമിറങ്ങിയാൽ മതികെട്ടാൻ ചോല നാഷണൽ പാർക്കിന്റെ ഓരത്തൂടെ പൂപ്പാറ എത്താം. ബോഡിമെട്ടിലിറങ്ങിയ ഞങ്ങൾ ഓരോ ചായ കുടിച്ചു. ഒരു തേനി ബസ് ഏകദേശം പുറപ്പെടാറായി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ സീറ്റുണ്ടെന്നു കണ്ടപ്പോൾ സുഹൃത്ത് അതിൽ തിരിച്ചു പോകാമെന്നു പറഞ്ഞു. ചെക്ക്പോസ്റ്റിനപ്പുറം വരെ നടന്നു കുറച്ചു ഫോട്ടോസൊക്കെ എടുത്തു. യാത്രാമൊഴിയായി ഞാൻ സുഹൃത്തിനോട്, ഫേസ്ബുക്കിൽ കവർ ഫോട്ടോ ആക്കാൻ വേണ്ടി ചാർളി സ്റ്റൈലിൽ ഒരു ഫോട്ടോ എടുത്തുതരാൻ പറഞ്ഞു. ചെക്ക്പോസ്റ്റിനടുത്ത് നിന്ന് കൈയ്യൊക്കെ വിരിച്ചു ഞാൻ പോസ് ചെയ്തു. ചാർളി ആയോ എന്നുള്ളത് വേറെ കാര്യം, ഹുഹുഹു. അങ്ങനെ ആ മലമുകളിൽ വെച്ചു ഞങ്ങൾ വഴിപിരിഞ്ഞു. ബോഡിമെട്ടിൽ നിന്ന് മതികെട്ടാൻ ചോല വഴിയുള്ള യാത്ര പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റില്ല; നല്ല ഉഗ്രൻ കാലാവസ്ഥയും. സുഹൃത്തിനെ പറഞ്ഞു വിട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോളാണ് ഇനി ഞാനെന്തു ചെയ്യുമെന്ന ചിന്ത വന്നത്. ശരിയാണല്ലോ, പൂപ്പാറ ഇറങ്ങിയിട്ട് അടിമാലിക്കോ കട്ടപ്പനക്കോ ബസ് കിട്ടിയില്ലെങ്കിലോ? 6 മണി ആവാറായ സ്ഥിതിക്ക് കട്ടപ്പനക്ക് ബസ് കിട്ടില്ലെന്ന്‌ എനിക്ക് ബോധ്യമായി. കാരണം, പൂപ്പാറ - കട്ടപ്പന റൂട്ടിലുള്ള ഉടുമ്പന്ചോലയിൽ വെച്ച്, പണ്ടൊരിക്കൽ ഞാൻ 5.30 നുള്ള ലാസ്‌റ് ബസ് മിസ്സായിട്ട് നെടുങ്കണ്ടം വരെ ഓട്ടോയിൽ പോയിട്ടുണ്ട്. നെടുങ്കണ്ടത്തൂന്നാണ് പിന്നെ കട്ടപ്പനക്ക് ബസ് കിട്ടിയത്. (ആ യാത്രയെ പറ്റി എഴുതണമെന്നുണ്ട്, പിന്നീടാവട്ടെ). പൂപ്പാറ ഇറങ്ങാതെ മൂന്നാർക്കു പോയാൽ അവിടുന്ന് ഏതേലും ബസ് കിട്ടാൻ ചാൻസുണ്ട്. പക്ഷെ, ബ്ലോക്കിൽ പെട്ട് ഞാൻ തുലയും. ആരോടേലും ഒന്ന് ചോദിച്ചാലോ എന്നോർത്തു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ, ദേ നല്ലൊരു പുഞ്ചിരിയുമായി ഒരു ചേട്ടൻ. പരിചയപ്പെട്ടപ്പോൾ, അദ്ദേഹം അടിമാലിക്കടുത്തുള്ള ഏതോ ഉൾഗ്രാമത്തിലെ പള്ളിയിലെ പാസ്റ്ററാണ്, ഇപ്പോൾ തിരുനെൽവേലിയിൽ നിന്ന് വരികയാണെന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാനും ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കു മുൻപ് തിരുനെൽവേലിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നെന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തോട് ഞാനെന്റെ പ്ലാൻ അവതരിപ്പിച്ചു (ഒന്നുകിൽ പൂപ്പാറ - ഉടുമ്പൻചോല - നെടുങ്കണ്ടം - കട്ടപ്പന - തൊടുപുഴ - പെരുമ്പാവൂർ, അല്ലെങ്കിൽ പൂപ്പാറ - രാജകുമാരി - രാജാക്കാട് - അടിമാലി - പെരുമ്പാവൂർ). രണ്ടായാലും ഇനി ബസുണ്ടാകാൻ ചാൻസില്ലെന്നു അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. പൂപ്പാറയിൽ നിന്ന് രാജാക്കാട് പോകുന്ന വഴിയിൽ കുരുവിള സിറ്റി എന്ന സ്ഥലത്ത് അദ്ദേഹത്തിൻറെ ബൈക്ക് ഉണ്ടെന്നും, പൂപ്പാറയിൽ നിന്ന് കുരുവിള സിറ്റിക്ക് സർവീസ് ജീപ്പ് കാണുമെന്നും ബൈക്കിൽ എന്നെ അടിമാലി ഇറക്കാമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ആ പ്ലാൻ ഉറപ്പിച്ചിട്ട് ഞാൻ വീണ്ടും കാഴ്ച കാണലിലേക്ക് മടങ്ങി. കൃത്യം ആറുമണിക്ക് പൂപ്പാറയെത്തി.

പൂപ്പാറ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവിടെയൊരു പ്രൈവറ്റ് ബസ് നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു. ഞാനതിന്റെ ബോർഡ് നോക്കാൻ വേണ്ടി മുൻവശത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ, മോനേ ഇങ്ങു വാ, ഓടി വാ എന്നൊക്കെ ആരോ ഉറക്കെ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടു. ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ, ഖജനാപ്പാറ ബസിൽ വെച്ചു കണ്ട ആ അമ്മാവൻ (റഹീം സർ). ആ ബസ് രാജാക്കാടേക്കുള്ള ലാസ്റ്റ് ബസാണെന്നും, 7 മണിക്ക് രാജക്കാടെത്തിയാൽ അവിടുന്ന് അടിമാലിക്കുള്ള ലാസ്റ്റ് ബസ് കിട്ടുമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഞാൻ അതിൽ കയറാൻ വേണ്ടി ഒരുങ്ങിയപ്പോഴാണ് പാസ്റ്ററുടെ കാര്യമോർത്തത്. അദ്ദേഹത്തെ എങ്ങും കാണുന്നില്ല, ജീപ്പ് സ്റ്റാൻഡിൽ നോക്കിയെങ്കിലും ഫലമുണ്ടായില്ല. ഞാൻ ബസിൽ കയറി റഹീം സാറിന്റെ അടുത്തിരുന്നു. ഇതിനിടയിലും ഞാൻ പാസ്‌റ്റർ ചേട്ടനെ നോക്കുകയായിരുന്നു. മുന്നോട്ട് നോക്കിയപ്പോൾ ഒരാൾ ബസിൽ നിന്ന് തല മുഴുവനായി പുറത്തേക്കിട്ട് വെപ്രാളത്തോടെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നോക്കുന്നത് കണ്ടു, ആരാ, നമ്മുടെ പാസ്റ്റർ! ഞാനദ്ദേഹത്തെ തട്ടിവിളിച്ചു, ഞാൻ കയറിയിട്ടുണ്ടെന്ന്  അറിയിച്ചു. ഞാൻ തിരിച്ചു റഹീം സാറിന്റെ അടുത്ത് വന്നിരുന്നു. അദ്ദേഹവും അടിമാലിക്കായിരുന്നത്രെ. ലാസ്റ്റ് ബസ് കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ രാജാക്കാട് നിന്ന്  നിന്ന് അടിമാലിക്ക് ജീപ്പിൽ പോകാമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അടിമാലി എത്തിയാൽ 8 മണി കഴിഞ്ഞു ആലുവ വഴി എറണാകുളത്തേക്കുള്ള ഒരു ഓർഡിനറി ബസും പിന്നെ രാത്രി എപ്പോഴോ കോട്ടയം വഴിയുള്ള ഒരു തിരുവനന്തപുരം ബസും (അതിനങ്ങനെ സമയമൊന്നുമില്ല) ആണ് ഓപ്ഷൻസ് എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.  പാസ്റ്ററും റഹീം സാറും; ഏതൊരു യാത്രയുടെയും ഭാഗ്യമാണ് ഇത് പോലുള്ള നല്ല മനുഷ്യർ. പാസ്റ്റർ ചേട്ടൻ എനിക്കും കൂടെ ടിക്കറ്റ് എടുത്തു, കുരുവിള സിറ്റിക്ക്. എനിക്ക് 7 മണിക്കുള്ള രാജാക്കാട് - അടിമാലി ബസ് കിട്ടുമോന്നു നോക്കാമായിരുന്നെങ്കിലും ഞാൻ കുരുവിള സിറ്റിയിലിറങ്ങി പാസ്റ്റർ ചേട്ടൻറെ കൂടെ ബൈക്കിൽ പോകാമെന്നു തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. ഞാൻ റഹീം സാറിനോട് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ച് അങ്ങനേയിരുന്നു. അദ്ദേഹം പഴയ കാലത്തെ ഉഗ്രൻ സഞ്ചാരിയായിരുന്നു. ഇപ്പോ ബോഡിയിലുള്ള പഴയ ജോലിസ്ഥലം സന്ദർശിച്ചിട്ട് വരുന്ന വഴിയാണ്. ഞാനും തരക്കേടില്ലാത്ത ഒരു യാത്രാപ്രേമിയാണെന്ന് അദ്ദേഹത്തോട് പറഞ്ഞു.  അപ്പോൾ നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന യാത്രയെ പറ്റിയും കുറച്ചു സംസാരിച്ചു. കുരുവിള സിറ്റി എത്തിയപ്പോൾ ഞാനും പാസ്റ്ററും ഇറങ്ങി. അവിടെ ഇടത്തോട്ട് പോയാൽ രാജാക്കാട്, നേരെ പോയാൽ ഖജനാപ്പാറ എന്ന് ബോർഡ് കണ്ടു. നേരത്തെ പറഞ്ഞ ഖജനാപ്പാറ - തേനി ബസും കൂടെ മുന്നിൽ കണ്ടായിരിക്കണം പാസ്റ്റർ ചേട്ടൻ ബൈക്ക് പൂപ്പാറയിൽ വെക്കുന്നതിനു പകരം കുരുവിള സിറ്റിയിൽ വെച്ചത്. ഒരു പക്ഷേ അദ്ദേഹം തിരുനെൽവേലി പോകുമ്പോ, ആ ബസായിരിക്കണം കയറിയത്. (ഖജനാപ്പാറ എന്ന സ്ഥലം ഞാനെന്റെ ചെക്ക് ലിസ്റ്റിൽ അപ്പോഴേക്കും കയറ്റിയിരുന്നു, എന്തായാലും അടുത്തു തന്നെ പോണംന്നു കരുതുന്നു)  പാസ്റ്റർ ചേട്ടൻ ബൈക്ക് എടുത്തു രാജാക്കാട് ഭാഗത്തേക്ക് തിരിച്ചു. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, ഞങ്ങൾ വന്ന രാജാക്കാട് ബസിനെ ഓവർടേക്ക് ചെയ്തു. ഞാൻ റഹീം സാറിനെ കൈവീശി കാണിച്ചു. എന്ത് രസാന്നോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിരി കാണാൻ!

ഇരുട്ട് വീണുതുടങ്ങിയിരുന്നു. രാജകുമാരി പള്ളി ഒരു കിടിലം കാഴ്ചയാണ്. ഇറങ്ങാനുള്ള സമയമില്ലാത്തോണ്ട് പള്ളിയെ വെറുതെ വിട്ടു. ഒരു 6.50 ആയപ്പോൾ രാജക്കാടെത്തി. അടിമാലിക്കുള്ള ബസിന്റെ സമയമൊന്നു ചോദിക്കാമെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് 2 പേർക്കും തോന്നി. ചോദിച്ചപ്പോൾ തേനി - മൂന്നാർ ബസ് കാത്താണ് നേരത്തെ പറഞ്ഞ രാജാക്കാട് ബസ്, പൂപ്പാറയിൽ നിൽക്കുന്നതെന്നും, ആ രാജാക്കാട് ബസ് കാത്താണ് അടിമാലിക്കുള്ള ഈ ബസ് നിൽക്കുന്നതെന്നും അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. ആ സെറ്റ് അപ്പ് ശരിക്കും ഉപകാരപ്രദം തന്നെ. അപ്പോൾ റഹീം സർ രക്ഷപ്പെടുമെന്ന് ഉറപ്പായി. ബസുകാർക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു. പാസ്റ്റർ ചേട്ടൻ അധികം സംസാരിച്ചൊന്നുമില്ല. ഒരുപക്ഷേ ഞാൻ യാത്ര ആസ്വദിച്ചോട്ടെ എന്നു വെച്ചിട്ടാവാം. രാജാക്കാട് - അടിമാലി റൂട്ടിലെ സഞ്ചാരം ഇരുട്ടത്തായിരുന്നെങ്കിലും വലിയ വിഷമം തോന്നിയില്ല. കാരണം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, ഒരിക്കൽ  മൂന്നാർ - ബൈസൺവാലി - വെള്ളത്തൂവൽ ഒക്കെ കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞു രാജാക്കാടായിരുന്നു എത്തിപ്പെട്ടത്. അവിടുന്ന് അടിമാലിക്കുള്ള റൂട്ടിന്റെ മനോഹാരിത അന്നനുഭവിച്ചതാണ്. കല്ലാറുകുട്ടി ഡാം, പിന്നെയൊരു തൂക്കുപാലം (ചെറിയ വാഹനങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി) അങ്ങനെ കുറച്ചു ആകർഷണങ്ങൾ ഉണ്ട് ആ പരിസരത്ത്. ഒരു 8 മണിക്ക് മുൻപ് പാസ്റ്റർ ചേട്ടൻ എന്നെ അടിമാലിയിലെത്തിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന് നന്ദി പറഞ്ഞോണ്ട് ഞാൻ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു. ആലുവ - എറണാകുളം ബസ് കിട്ടിയാൽ പെരുമ്പാവൂർ ഇറങ്ങിയിട്ട്, കോട്ടയം ഭാഗത്തൂന്നു വരുന്ന ഏതേലും ബസ് കയറി അങ്കമാലി വഴി തൃശൂർ പോകാം. കോട്ടയം - തിരുവനന്തപുരം ബസ് ആണ് കിട്ടുന്നതെങ്കിൽ കോതമംഗലം വഴി മൂവാറ്റുപുഴ ഇറങ്ങിയാലും കോട്ടയം ഭാഗത്തൂന്നു വരുന്ന ഏതേലും ബസ് കിട്ടും.

<<നോട്ട്: പൂപ്പാറയിൽ നിന്ന് രാജക്കാടേക്കുള്ള ലാസ്റ്റ് ബസ് 6 മണിക്ക്. ആ ബസ് രാജാക്കാട് എത്തിയിട്ടു അതിലെ യാത്രക്കാരെ കയറ്റിയിട്ടേ അടിമാലി ബസ് പോകുള്ളൂ (ഏകദേശം 7 മണിക്ക്)>>

<<നോട്ട്: 8 മണി കഴിഞ്ഞാൽ അടിമാലിയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ 2 ഓപ്ഷൻസ് ആണുള്ളത്. ആലുവ  - എറണാകുളം ബസ് (ഏകദേശം 8 മണി), അല്ലെങ്കിൽ കോട്ടയം -  തിരുവനന്തപുരം ബസ് (അതിന്റെ സമയം അറിയണമെങ്കിൽ മൂന്നാർ ഡിപ്പോയിൽ വിളിച്ചു ചോദിക്കണം. എന്തായാലും രാത്രി ആ ബസ് പോകുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്, എത്ര വൈകിയാലും). കോതമംഗലം എത്തിയിട്ട് പ്രയോജനമില്ല, എങ്ങനെയെങ്കിലും പെരുമ്പാവൂർ, അല്ലെങ്കിൽ മൂവ്വാറ്റുപുഴ എത്തിയാലേ അങ്കമാലി മുതൽ വടക്കോട്ടുള്ള യാത്രക്കാർക്ക് കാര്യമുള്ളൂ>>

അടിമാലി സ്റ്റോപ്പിൽ കുറച്ചുപേർ നില്കുന്നത് കണ്ടു. എന്തോ ഓർത്തങ്ങനെ നിൽക്കുമ്പോൾ ഒരാൾ വന്നു പുറത്തു തട്ടി; ആരാ, റഹീം സർ. അദ്ദേഹം അപ്പൊ വന്നിറങ്ങിയതായിരുന്നു. ഞാൻ എത്തിയിട്ട് അല്പനേരമായെന്നു പറഞ്ഞു. വീണ്ടും കാണാമെന്നു പറഞ്ഞു അദ്ദേഹം എന്നെ അനുഗ്രഹിച്ചു. ഒരുപാട് യാത്രകൾ ചെയ്യാൻ സാധിക്കട്ടെ എന്ന് ആശംസിച്ചു.  അദ്ദേഹം ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചു വീട്ടിലേക്കു പോയി. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അതാ വരുന്നു ആലുവ - എറണാകുളം ബസ്, ഏകദേശം 8.10 നു. അവിടെ മുൻപേ കാത്തിരുന്നവരുടെ ഉള്ളിലൂടെ ഊളിയിട്ടു ഞാൻ ബസിൽ ആദ്യം കയറി സീറ്റ് പിടിച്ചു. അവന്മാര് ശപിച്ചു കാണും. 9 - 10 ദിവസങ്ങൾ നീണ്ടു നിന്ന യാത്ര, തീരാൻ പോകുകയാണെന്ന യാഥാർഥ്യം അംഗീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് ചാരിയിരുന്നു. അൽപനേരം കഴിഞ്ഞ് ഉറങ്ങിപ്പോയി, പിന്നെ ഏകദേശം ഓടക്കാലി എത്തിയപ്പോഴാണ് എണീറ്റത്. പെരുമ്പാവൂർ എത്തിയ ഉടനെ തന്നെ തൃശൂർക്കുള്ള ബസ് കിട്ടി. വിശപ്പിന്റെ വിളി ശക്തമായതിനാൽ അങ്കമാലിക്കുള്ള ടിക്കറ്റെടുത്തു, അവിടത്തെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നു നല്ല ചിക്കൻ നിറച്ച ദോശ കഴിച്ചു. അടുത്ത ബസ് കയറി വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.

ശുഭം